تحليل موانع فراروي توسعة آموزش سواد رسانه‌اي در مدارس ايران از منظر سياست‌گذاران، مجريان سواد رسانه‌اي و متخصصان رسانه

امروزه همه ما انسان‌ها در يك «جامعه رسانه‌اي شده» زندگي مي‌كنيم. جايي كه درآن تقريباً همه ابعاد حيات فردي، اجتماعي و فرهنگي ما تحت تأثير رسانه و فناوري‌هاي ارتباطي قرار گرفته است. حضور فراگير رسانه‌ها در تمام عرصه‌هاي حيات فردي واجتماعي ما موجب شده تا «آموزش سواد رسانه‌اي» به عنوان «رويكرد آموزش نوين در قرن 21اُم» مطرح شود. اما يكي از بحث‌هاي مهم در حوزه آموزش سواد رسانه‌اي، توسعه آن در نظام آموزشي است.اين مقاله بر تحليل مهم‌ترين موانع فراروي توسعه آموزش سواد رسانه‌اي در مدارس ايران متمركز شده است. همچنين روش اين پژوهش، كيفي است و با استفاده از تكنيك تحليل نظريه داده بنياد (گراندد تئوري) به واكاوي موانع موجود مي‌پردازد. براي پاسخ به سؤالات پژوهش نيز، از دو روش مطالعات كتابخانه‌اي و مصاحبه عميق استفاده شده و با مطالعه‌ پژوهش‌هاي مختلف و انجام 20 مصاحبه با «سياستگذاران و مؤلفان كتاب تفكر و سواد رسانه‌اي»، «مجريان و معلمان اين درس» و «متخصصان حوزه رسانه»، داده‌هاي لازم گردآوري شده است. در اين پژوهش براي كدگذاري داده‌ها از نرم‌افزار مكس‌كيودا (نسخه11) استفاده شد و داده‌ها براساس مدل پارادايمي كدگذاري محوري چارچوب‌بندي شدند.يافته‌ها نشان مي‌دهند كه عمده‌ترين موانع فراروي توسعه سواد رسانه‌اي ناشي از «عدم وجود متولي براي آموزش سواد رسانه‌اي»، «سياست‌گذاري و تصميم‌سازي غيرروشمند در آموزش و پرورش»، «فقدان تعريف دقيق از هدف آموزش سواد رسانه‌اي» و «بدفهمي از مفهوم سواد رسانه‌اي» است.