بررسي تطبيقي فطرت و معرفت فطري در اديان الهي و فلسفه

A Comparative Study of Fitrah and Fitrah-Based Knowledge in Divine Religions and Philosophy

فطرت و معرفت فطري توحيدي همان فعل الهي است كه در نهاد همه انسانها نهادينه است و از مشتركات تعاليم تمام انبياء و كتب آسماني مي‌باشد؛ در آثار برجاي مانده از بزرگان فلسفه نه تنها به اين معرفت اشاره نشده، بلكه شناخت خدا را به عنوان امري مجهول بيان نموده و در صدد استدلال براي اثبات وجود خدا بر آمده‌اند . البته در حصول اين امر موفق نبوده و اشكالات به استدلالات دو چندان فزوني يافته و برون رفت از اشكالات بيان شده بسيار دشوار است اين در حالي است كه بزرگاني همواره شخصيتهايي همچون افلاطون ، ارسطو و سقراط و ديگر بزرگان فلسفه را نه تنها از موحدان مي‌دانند بلكه آنها را از پيامبران و منجيان بشريت معرفي مي كنند. در صورتي كه بين انبياء و فلاسفه تباين روشي وجود دارد. در اين نوشتار سعي مي‌شود تا روشن كند برخلاف ادعاهاي مذكور تباين بين روش انبياء الهي و روش فلاسفه در شناخت خداوند وجود دارد.

The innate nature of human beings and monotheistic innate knowledge, which actually is the act of God in the existence of all the human beings, is one of the common elements among all the Devine prophets and Heavenly books. In the works of great philosophers which have reached us, not only there is no indication to such type of knowledge but they have also mentioned knowledge of God as an unknown matter and then have taken up the work of proving His existence! Some of the great personalities have always introduced personalities like Plato, Aristotle, Socrates, and other great philosophers as not just monotheists but also as Devine prophets and saviours of humanity, while in fact there is a clear contrast between Devine prophets and philosophers. In this work it is endeavoured to make it clear that, despite above-mentioned claims, there exists a contrast between the method of the Devine prophets and the methods of the philosophers regarding knowledge about God.