پُر‌سازي ذات، تحقيقي در پديده آنتاگونيسم و گفتمان غيريت‌سازي فرهنگي در پژوهش‌هاي تطبيقي عربي ميان ادبيات فارسي و عربي

برجسته‌سازي و يا پُرسازي ذات و خودمركزبيني كه در زبان عربي با اصطلاح تضخيم الأنا ناميده مي‌شود با مفهوم خودبرتربيني و شيفتگي ارتباط تناتنگي دارد؛ زيرا پرسازي ذات در بالاترين مراحل منجر به خودشيفتگي خواهد شد. اين مقاله مي‌خواهد به بررسي و تحليل اين مسأله و نيز محوريت‌گريزي و ستيهندگي فرهنگي از يك سو و از سوي ديگر به محوريت‌گرايي و ناسيونالسيم توسط اديبان و ناقدان در ادبيات عربي به عنوان اقدامي متناقض پرداخته و چالشي را كه اين مسأله ايجاد مي‌كند، بررسي كند. در اين مقاله مشخص خواهد شد كه اقدامات برخي ناقدان و نويسندگان عرب موجب از بين رفتن روح ميانه‌روي و ارتباط فرهنگي و در نتيجه غيريت‌سازي و رخ دادن گفتمان هژمونيك شده است. گفتمان در چنين آثاري بر محور يك دال مركزي كه همان خودبرتر بيني است، قرار دارد. از همين رو كوشش شده است تا روش‌هاي غيريت‌سازي و برجسته كردن ذات توسط ادبيان و ناقدان عرب نشان داده شود. در اين تحقيق تلاش شده است تا با توجه به رويكرد تحليل گفتمان انتقادي ارنستو لاكلائو و شانتال موفه اثبات شود كه غيريت‌سازي و به حاشيه راندن ديگري سرانجام تبديل به يك بيماري مزمن خواهد شد كه فرجام آن پديد آمدن نسلي بحران زده و سرگشته در ميان گذشته و اكنون خويش است.