بررسي رابطه بيماري ديابت و عوامل خطر مرتبط با بقاي بيماران مبتلا به سرطان پستان

مقدمه: ديابت با افزايش خطر ابتلا به سرطان پستان ارتباط دارد. زمان بقاي زنان مبتلا به سرطان پستان به #8207;علت ماهيت متاستاتيك بيماري عليرغم دريافت درمان #8207;هاي متعدد همچون شيمي #8207;درماني، راديوتراپي و.... رو به كاهش است. اين مطالعه با هدف بررسي رابطه ديابت و عوامل خطر مرتبط با بقاي بيماران مبتلا به سرطان پستان در مراكز درمان سرطان انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه به صورت توصيفي تحليلي انجام گرفت. بيماران با روش نمونه گيري تصادفي سيستماتيك منظم انتخاب، سپس در دو گروه ديابتي و غيرديابتي قرار گرفتند. اطلاعات باليني 534 بيمار مبتلا به سرطان پستان در مراكز درماني سرطان وابسته به دانشگاه علوم پزشكي مشهد جمع #8207;آوري و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و سپس بقاي 5 ساله بيماران پيگيري گرديد. يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد كه بروز ديابت در سرطان پستان 7/12% بود. ميانگين و ميانه زمان بقا به ترتيب 95/9 و 00/13 سال بود. براي بررسي تاثير ديابت بر زمان بقاي بيماران مبتلا به سرطان پستان در حضور متغيرهاي تاثيرگذار (سن، سن منارك، سن منوپوز و...) در مدل رگرسيون كاكس برازش و نتايج نشان داد كه زمان بقاي بيماران مبتلا به سرطان پستان ديابتي با غيرديابتي (758/0:HR 334/1431/0: 95%CI) (34/0=P)، تفاوت معني #173;داري ندارد. خطر مرگ بيماران با تشخيص سرطان پستان با گيرنده استروژن مثبت نسبت به بيماران داراي گيرنده استروژن منفي بر مبناي رگرسيون كاكس چند متغيره بطور معني #8207;داري كاهش پيدا كرد، (314/0:HR 907/0109/0: 95% CI) و (03/0=P) در بيماران تحت درمان با متفورمين مخاطره مرگ به شكل معني داري كم شده و زمان بقا افزايش يافته است (CI95%: 0/226 #8211; 0/950, HR: 0/5) و (04/0P=). نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه زمان بقاي بيماران مبتلا به سرطان پستان در افراد ديابتي با افراد غيرديابتي تفاوت معني داري ندارد. با توجه به نتايج مطالعه در پيگيري بقاي 5 ساله، در بيماران ديابتيك مصرف متفورمين و در بين عوامل خطر بيماران با گيرنده استروژن مثبت مي #8207;تواند باعث كاهش خطر مرگ گردد. لذا برنامه هاي غربالگري سرطان در گروه #8207;هاي در معرض خطر بالاخص در بيماران ديابتي و كنترل هايپرگليسمي ممكن است بر زمان بقا موثر باشد.