پيش‌بيني روند تغييرات دما و بارش در دوره آتي و تاثير آن بر بيابان زايي

تغيير اقليم، به‌عنوان يكي از مهم‌ترين مشكلات اكولوژيكي قرن 21، از عوامل مؤثر بر بيابان‌زايي است و باعث اثرات متعدد بر اكوسيستم‌هاي گوناگون مي‌شود. با توجه به اهميت اين پديده، در اين پژوهش اثرات تغيير اقليم بر بيابان‌زايي در شهرستان بافت استان كرمان با استفاده از مدل HadCM3، تحت سه سناريوي A1B، A2 و B1 مورد بررسي قرار گرفت. جهت بررسي تغييرات اقليمي از آمار ايستگاه سينوپتيك بافت طي دوره 2010-1989 استفاده شد. پس از جمع‌آوري داده‌ها و اطلاعات، نسبت به آزمون همگني و اصلاح داده‌ها اقدام شد. براي دقت تجزيه مكاني و زماني مورد نياز از روش ريزمقياس LARSWG در سه گام واسنجي، صحت‌ سنجي و توليد داده‌هاي هواشناسي استفاده شد. بررسي تغييرات دمايي در فصل‌هاي مختلف دوره‌هاي‌ مطالعاتي 2030-2011، 2065-2046 و 2099-2080 نشان داد كه در تمام فصل‌ها در منطقه افزايش دما اتفاق افتاده است؛ به‌طوري‌كه بيش‌ترين افزايش دماي متوسط روزانه طي دوره‌هاي مطالعاتي به‌‌ترتيب مربوط به سناريوهاي A2 در فصل پاييز، A2 در فصل بهار و A2 در فصل تابستان است. مقايسه تغييرات فصلي دما در آينده نيز نشان از افزايش دما در تمام فصل‌ها، به‌ويژه بهار و تابستان دارد. هم‌چنين، بيش‌ترين بارندگي در دوره 2030-2011 به‌ترتيب مربوط به ماه‌هاي فوريه در سناريوي A1B، مارس در سناريوي A2، ژانويه در سناريوي A1B و فوريه در سناريوي A2 است و فقط در ماه ژوئيه و دسامبر كاهش بارندگي در هر سه سناريو صورت گرفته است. در دوره 2065-2046 بيش‌ترين افزايش بارندگي به‌‌ترتيب مربوط به ماه‌هاي ژانويه و فوريه در سناريوي A1B، مارس در سناريوي B1 و ژانويه در سناريو A2 است و كم‌بارش‌ترين ماه نسبت به دوره پايه، دسامبر است. در دورة 2099-2080 نيز به‌‌ترتيب بيش‌ترين افزايش بارندگي مربوط به ماه‌هاي مارس در سناريوي A1B و سناريوي B1 و ژانويه در سناريوي A2 و كم‌بارش‌ترين ماه نسبت به دوره پايه، دسامبر است. با افزايش دما و كاهش بارندگي، منطقه بيش‌تر به سمت خشك‌سالي مي‌رود و زمينه براي بيابان‌زايي در آينده فراهم مي‌شود.