مذاكرات گلخانه اي ايران - آمريكا: پل ساختن به جاي خانه بنا كردن

Iran-US Greenhouse Negotiations: Building a bridge instead of building a house

ايران و آمريكا براي دهه هاي متمادي است كه در مسيري سنگلاخ و پر پيچ و خم طي طريق مي نمايند و روابطي را به صحنه آورده اند كه جوهره آن را بايد دشمني در وسيع ترين ابعاد ترسيم ساخت. كيفيت تعاملات به ضرورت ماهيت،‌ دو كشور را در گردآب بحران دامنه دار و عميقي گرفتار نموده است. دو سوي معادله دشمني به جهت دغدغه هاي موردي و خاص و فارغ از توجه به هسته اصلي بحران زا، برهان قرار گرفتن در پشت ميزمذاكرات را پذيرا شدند. مذاكراتي كه به ضرورت عدم غوطه وري در فرايند هاي اجتماعي و بي بهره گي از وجاهت برساختگي، قواره اي گلخانه اي را برجسته ساخته است كه چيزي فراتر از غلتيدن از اين پهلو به آن پهلو به منظور خريد وقت و اميد به حدوث اتفاقات مطلوب نمي باشد. اينكه چرا مذاكرات گلخانه اي بحران روابط دو كشور در بطن تداوم الگو ي دشمني را قادر به دگرگوني نبوده سوالي مي باشد كه محققا فراوان به ذهن خطور مي كند. ناتواني طرفين دو سوي طيف بحران در اينكه تفاوت هاي هويتي، ايدئولوژيك و استنتاجي را در ذيل محوريت تفاوت منفعتي معطوف به بازي با حاصل جمع جبري مضاعف ويا مختلط به گفتگو و بحث بگيرند و از سويي ديگر كسري ادراكي آنان در رابطه با مثلث شناخت يعني شناخت سه محيط داخلي خود، محيط داخلي طرف مقابل و محيط بين المللي را محققا بايد اعتبار وسيع در رسيدن به پاسخ به ذهن آمده قايل شد.

Iran and America have walked in rugged and tortuous terrain for decades and accordingly have shaped relations that we have to draw enmity as its essence in the broadest sense. The quality of interactions has drawn the two countries into a deep whirlpool. Players of the two sides of enmity because of specific concerns without any regard to the central reason of the crisis entertained sitting to negotiate. The negotiations have demonstrated the greenhouse configuration for the apparent reason of their lack of constitutive nature and absence of immersion into social processes which show the whole case is nothing more than rolling from one side to the other side in order to buy time and hoping for the occurrence of desired events. This question comes to mind very often why greenhouse negotiations in the context of continuity of pattern of enmity have not transformed the crises regarding the two countries' relations?. The failure of the players in the two end of the crises spectrum to discuss identity, ideology, and understanding differences underneath of the conflict of interest aimed at the positive-sum game or mixed-motives game and on the other hand comprehensive deficit in respect to cognitive triangle meaning knowing own domestic environment, the other side internal environment, and international system environment has to be viewed the most plausible answer.