الگوي تاب‌آوري خانواده مبتني بر تجربيات زيسته

تاب‌آوري يكي از مهم‌ترين و اساسي‌ترين ويژگي‌هايي است كه خانواده‌ها را از بحران‌ها و سختي‌ها عبور مي‌دهد و باعث رشد و شكوفايي آنها مي‌شود. هدف اين پژوهش آن است كه با توجه به بافت فرهنگي و اجتماعي خانواده‌هاي ايراني و با توجه به تجربيات زيسته آنان، شاخص‌هاي الگوي تاب‌آوري خانواده را تهيه و تدوين نمايد. داده‌هاي اين پژوهش با استفاده از مصاحبه‌هاي نيمه ساختار يافته از تعداد 15 نمونه كه به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند، استخراج گرديد و براي نمونه‌گيري از مقياس تاب‌آوري خانواده (FRAS) استفاده شد. داده‌ها با روش نظريۀ زمينه‌اي و كدگذاري اشتراوس و كوربين تحليل شد. پس از مشخص شدن مقوله‌ها براي تعيين روايي محتوايي الگوي مستخرج، از نظر 8 متخصص نيز استفاده گرديد. طبق يافته‌هاي پژوهش، مؤلفۀ انطباق با واقعيات هستي به عنوان هستۀ مركزي الگو معرفي شد. مؤلفۀ نظام باورها به عنوان عامل علّي الگو و راهبردهاي ارتباطي و انطباقي به عنوان راهبردهاي اصلي الگو شناسايي شدند. همچنين سه مؤلفۀ تاريخچۀ خانوادگي، بافت فرهنگي و دسترسي به منابع حمايتي اجتماعي، به عنوان عوامل زمينه‌اي الگو معرفي گرديدند.