الگوهاي ارتباطي در زنان داراي تعارض زناشويي: يك مطالعه كيفي

پژوهش حاضر با هدف شناسايي الگوهاي ارتباطي زنان داراي تعارض زناشويي انجام شد. روش پژوهش، كيفي و از نوع پديدارشناسي بود. جامعه پژوهش را زنان داراي تعارض زناشويي در دسترس شهر تهران در سال 1399 تشكيل داد و جامعه برابر با نمونه بود. با استفاده از نمونه گيري هدفمند و با توجه به ملاك هاي ورود به پژوهش، زنان داراي تعارض زناشويي انتخاب شدند و نمونه گيري تا اشباع داده ها ادامه يافت. در مجموع 15 تن به وسيله مصاحبه نيمه ساختار يافته مورد مطالعه قرار گرفتند و تجزيه و تحليل يافته ها با روش كلايزي انجام گرفت. مضامين اصلي در پژوهش حاضر، شامل دو مضمون اصلي «الگوهاي ارتباطي ناسازگارانه» شامل مضامين فرعي «تبادلات جسماني منفي»، «تبادلات كلامي‌ منفي»، «تبادلات هيجاني منفي»، «دشواري در ابراز احساسات»، «واكنش نامطلوب به اشتباه همسر»، «عدم توجه به فرآيند بازخورد»، «روابط زناشويي ناكارآمد»، «واكنش ناكارآمد به مشكلات»، «دشواري در بيان خواسته ها»، «گفتگوي غيرمؤثر»، «عدم همكاري» و «همزيستي»  و «الگوهاي ارتباطي سازگارانه»  شامل مضامين فرعي: «واكنش مطلوب به اشتباه»، «ارتباط غيركلامي ‌مؤثر»، «واكنش كارآمد به مشكلات»، «سهولت در ابراز خواسته ها» و «گفتگوي مؤثر» بود. يافته هاي پژوهش حاكي از تجلي تعارض زناشويي در ابعاد مختلف زندگي زنان داراي تعارض، از قبيل: الگوهاي حل مسأله، ابراز خواسته ها، شيوه و حيطه هاي گفتگو و تقسيم وظايف آن ها بود. از طرفي، برخي مشاركت كنندگان قادر به حفظ الگويي مثبت در زمينه هايي از قبيل ارتباط غيركلامي‌ و ابراز خواسته ها بودند.