تاثير مداخله آموزشي بر خود كارآمدي مربوط به بهداشت دهان و دندان در مادران باردار

مقدمه: توجه به بهداشت دهان و دندان در گروه هاي آسيب پذير از جمله زنان باردار اهميتي خاص دارد. از آن جا كه خود كارآمدي يك عامل پيش بيني كننده براي رفتارهاي مربوط به بهداشت دهان و دندان است، اين مطالعه با هدف تعيين تاثير مداخله آموزشي بر ميزان خودكارآمدي مربوط به بهداشت دهان و دندان در مادران باردار انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه ي نيمه تجربي در سال 1399 بر روي 100 نفر از زنان باردار مراجعه كننده به مركز جامع سلامت كرمي يزد انجام شد. نمونه گيري به روش مبتني بر هدف بوده و نمونه ها به طور تصادفي به دو گروه آزمون و كنترل( 50 نفر در هر گروه) تقسيم شدند. از پرسشنامه اطلاعات جمعيت شناختي و پرسشنامه ي خود كارآمدي بهداشت دهان(Oral Hygiene Selfefficacy Questionnaire) استفاده شد. اين پرسشنامه شامل 19 گويه مربوط به خود كارآمدي در مسواك زدن، نخ دندان كشيدن و ملاقات با دندانپزشك( با محدوده ي نمره ي 760) بود. مداخله در طي يك ماه و در قالب چهار جلسه ي آموزشي 60 دقيقه اي اجرا شد. يك ماه بعد ، مجددا اطلاعات از هر دو گروه جمع آوري گرديد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21و آزمون هاي تي زوج ، تي مستقل و كاي اسكوار مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: در ميانگين خود كارآمدي استفاده از نخ دندان در گروه آزمون قبل(5.66 ± 11.26) و بعد از مداخله(5.79 ± 14.06) افزايش معناداري مشاهده شد(0.03=P). تفاوت خود كارآمدي استفاده از نخ دندان در گروه آزمون با گروه كنترل(6.83 ± 11.64) بعد از مداخله نيز معنا دار شد(0.04=P). خود كارآمدي كل در گروه آزمون قبل(9.18 ± 41.00) و بعد از مداخله(10.10 ± 46.34) افزايش معني دار داشت(0.04=P) و بين دو گروه آزمون و كنترل (13.45 ± 41.32) نيز پس از مداخله معنادار گرديد(0.04=P). نتيجه گيري: مداخله آموزشي مي تواند خودكارآمدي مربوط به بهداشت دهان و دندان در مادران باردار را بويژه در مورد استفاده از نخ دندان افزايش دهد و در حفظ سلامت دهان و دندان آن ها در دوران بارداري موثر باشد.