احساس اطمينان از پايداري و دوام زندگي زناشويي و رابطه آن با تمايل به فرزند آوري

اين مقاله به بررسي رابطه بين احساس اطمينان از پايداري و دوام زندگي زناشويي و تمايل به فرزندآوري مي‌پردازد. حجم نمونه 350 نفر زن ازدواج كرده بدون فرزندي است كه بطور ارادي تا زمان انجام مطالعه (1397) بچه‌دار نشده‌اند. روش پژوهش پيمايشي است و از پرسشنامه استاندارد شده انريچ، براي سنجش دوام و پايداري زندگي زناشويي استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد، بطور كلي ميل به فرزندآوري در بين زنان مورد مطالعه پايين است، به طوري كه 52 درصد از زنان تمايل خيلي پايين و پاييني به فرزندآوري داشته‌اند و فقط 8 درصد تمايل بالا و خيلي بالايي به فرزندآوري داشته‌اند. از مقياس پايداري و دوام زندگي زناشويي 20.9 درصد از زنان نمره خيلي پايين و پاييني، 54 درصد نمره متوسط و 25.4 درصد نمره بالا و خيلي بالا گرفته‌اند. از نظر آماري، رابطه بين مقياس دوام و پايداري زندگي زناشويي، سرمايه اجتماعي و سطح تحصيلات زنان با تمايل به باروري معنادار و مثبت ‌‌است. تعداد فرزندان ايده‌آل براي زنان با نمره پايين و خيلي پايين از مقياس پايداري زندگي زناشويي حدود 2 فرزند و براي زنان با نمره بالا و خيلي بالا از همين مقايس حدود 2/5 فرزند بوده است. تحليل رگرسيوني نشان مي‌دهد كه يك واحد افزايش در مقياس دوام و پايداري زندگي زناشويي باعث 0.254 واحد افزايش در مقياس تمايل به فرزندآوري مي‌شود. مشاوران خانواده با استمداد از مداخلات مؤثر راه حل محور، مي‌توانند در خانواده‌هايي كه سرمايه اجتماعي و نگرش به دوام زندگي زناشويي پايين است، سطح سرمايه اجتماعي و احساس اطمينان از دوام و پايداري خانواده را تقويت نمايند. اين پژوهش نشان مي‌دهد كه مداخلات مشاوران خانواده تا چه حد مي‌تواند بر متغيرهاي كمي دموگرافيگ اثر گذار باشد.