پديد آورندگان :
پارسادوست، فرزاد سازمان تحقيقات، آموزش و ترويج كشاورزي - مركز تحقيقات و آموزش كشاورزي و منابع طبيعي استان اصفهان - بخش تحقيقات حفاظت خاك و آبخيزداري , شيرواني، مهران داﻧﺸﮕﺎه ﺻﻨﻌﺘﯽ اﺻﻔﻬﺎن - داﻧﺸﮑﺪه ﮐﺸﺎورزي - ﮔﺮوه ﻋﻠﻮم ﺧﺎك , شريعتمداري، حسين داﻧﺸﮕﺎه ﺻﻨﻌﺘﯽ اﺻﻔﻬﺎن - داﻧﺸﮑﺪه ﮐﺸﺎورزي - ﮔﺮوه ﻋﻠﻮم ﺧﺎك
كليدواژه :
عوامل كلات‌ساز , ليگاندهاي زيست‌تخريب پذير , كمپلكس سرب , واجذب سرب , اسمكتايت
چكيده فارسي :
آلودگي به فلزات سنگين مانند سرب در اثر فعاليت هاي مخرب ناشي از معدن كاوي يكي از مشكلات جدي خاك هاي مناطق خشك و نيمه خشك كشور است. راهكارهاي رفع و مقابله با اين آلودگي ها يكي از ضروريات حفاظت از اين عرصه ها مي باشد. در سيستم هاي خاك و رسوب زيست فراهمي و تحرك فلزات غالبا توسط واكنش هاي جذب-واجذب كنترل مي شود. اگرچه مطالعات زيادي در خصوص فهم جذب فلزات توسط كاني ها صورت گرفته ولي اطلاعات كمي درباره واجذب و بخصوص سينتيك واجذب فلزات تحت تاثير ليگاندهاي آلي وجود دارد. در اين پژوهش واجذب سرب از كاني مونت موريلونيت در حضور ليگاندهاي زيست تخريب پذير MGDA و GLDA در دو غلظت 0/02 و 1 ميلي مولار در مقايسه با ليگاند اتيلن دي آمين تترا استيك اسيد (EDTA) بررسي شد. نتايج نشان داد مقدار واجذب بستگي به ميزان غلظت ليگاند مورد بررسي دارد. توانايي ليگاندها در واجذب سرب از مونت موريلونيت به ترتيب EDTA>MGDA>GLDAبود. تقريبا 12%، 19% و 23% از Pb واجذب شده در غلظت 25/0 ميلي مولار به ترتيب از ليگاندهاي GLDA، MGDA و EDTA به دست آمد. مقادير متناظر در غلظت 1 ميلي مولار نيز 47%، 59% و 93% بود؛ بنابراين مي توان پيش بيني كرد كه واجذب Pb از كاني هاي خاك و رسوبات در حضور ليگاندهاي زيست تخريب پذير GLDA و MGDA در مقايسه با EDTA كمتر بوده و به تبع آن سرب تحرك كمتري در محيط هاي آب و خاك خواهد داشت. بنابراين به نظر مي رسد با توجه به قليايي بودن خاك هاي مناطق خشك و نيمه خشك كشور استفاده از ليگاندهاي زيست تخريب پذير مي توانند منجر به آزادسازي رسوب در خاك شوند كه اين موضوع اثر قابل توجهي در كاهش خطر آلودگي زيست محيطي آب هاي زيرزميني خواهد داشت.
چكيده لاتين :
Contamination with heavy metals such as leads resulting from human catastrophic excavation activities is one of the serious soil problems in arid and semi-arid region. So, remediation of these kinds of contaminations is one of priorites to protect the soil of these areas. In soil and sediment environments, the potential bioavailability and mobility of metals are predominantly regulated by adsorption/desorption reactions at the mineral-water interface. Although numerous studies have been devoted to understanding the adsorption of metals onto minerals, less is known about desorption processes, especially their kinetics, under the influence of organic ligands. In this study, desorption of Pb from montmorillonite (MMT) was studied as effected by biodegradable chelating ligands, i.e. methylglycine diacetic acid (MGDA) and glutamic-N,Ndiaceticacid (GLDA), at two concentrations (0.25 and 1.0 mM) were compared with that of ethylenediaminetetraaceticacid (EDTA). The results showed that Pb desorption was rapid, reaching equilibrium in a relatively short time (within 3 h). The degree of Pb desorption was proven to be governed by the presence and concentration of the chelating agents. The capacity of the chalants for removing Pb from MMT was in the order EDTA>MGDA>GLDA. Approximately 12%, 19%, and 23% of the sorbed Pb was desorbed by 0.25 mM of GLDA, MGDA, and EDTA, respectively. The corresponding desorptions in the presence of 1.00 mM of the same ligands were 47%, 59%, and 93%, respectively. Therefore, it can be predicted that the presence of biodegradable ligands, i.e. GLDA and MGDA compared to EDTA will create less mobility of Pb in the environment and consequently we will have less pollution in soil and water environments. Owing to soil alkalinity in arid and semi-arid region, it seems that using biodegradable ligands can desorbtion of lead from soil, minimizing the risk of under water contamination.
