مقايسه اثر‌بخشي آموزش رضايت‌مندي جنسي و رويكرد مسترز و جانسون بر سازگاري و تعارض زناشويي زوج‌هاي داراي نارضايتي جنسي

The Effectiveness of Sexual Satisfaction Training and the Masters and Johnson Approach on Marital Adjustment and Conflict in Couples with Sexual Dissatisfaction

هدف: اين پژوهش با هدف تعيين اثر‌بخشي آموزش رضايت‌مندي جنسي ايراني و رويكرد مسترز و جانسون بر سازگاري و تعارض زناشويي اجرا شد. روش: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي سه‌گروهي در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري دو ماهه بود. از ميان 60 زوج مراجعه‌كننده به دو مركز روان‌شناسي و مشاوره شهر تهران در زمستان 1397، 45 زوج به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. پرسشنامه تعارض زناشويي (ثنايي و همكاران، 1386) و مقياس سازگاري زوجي (اسپانير، 1976) در مراحل پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري استفاده شد. دو گروه آموزش رضايت‌مندي جنسي ايراني و آموزش رويكرد مسترز و جانسون طي 6 جلسه تحت آموزش قرار‌گرفتند. داده‌ها از طريق تحليل واريانس مختلط با اندازه‌هاي تكرار شده و آزمون تعقيبي بونفروني تحليل گرديد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه در سازگاري زناشويي، فقط گروه آموزش رضايت‌مندي جنسي ايراني با گروه گواه (0/01>p) و در تعارض زناشويي، گروه آموزش رضايت‌مندي جنسي ايراني با گروه مسترز و جانسون و با گروه گواه داراي تفاوت معنادار هستند (0/05>p). همچنين فقط در تعارض زناشويي گروه آموزش مسترز و جانسون با گروه گواه داراي تفاوت معنادار بود (0/05>p). نتيجه‌گيري: يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد كه آموزش رضايت‌مندي جنسي ايراني براي كاهش تعارض و افزايش سازگاري و آموزش رويكرد مسترز و جانسون در كاهش تعارض زناشويي، آموزش هاي موثري هستند.

Aim: The present study aimed to determine the effectiveness of Iranian sexual satisfaction training and the Masters and Johnson approach on marital adjustment and conflict. Methods: The research method was three-group quasi-experimental at three stages of pre-test, post-test, and a two-month follow-up. Among 60 couples, who visited two Centers for Psychology and Counseling in Tehran in winter 2018, we selected 45 couples by the purposive method and assigned them to two experimental groups and a control group (15 per group). We used the Marital Conflict Questionnaire (Sanaei et al., 2007), and the Dyadic Adjustment Scale (Spanier, 1976) at the pre-test, post-test, and follow-up stages. The two groups of the Iranian sexual satisfaction training and the Masters and Johnson approach training were trained in 6 sessions. We analyzed data by mixed analysis of variance with repeated measures and Bonferroni post hoc test. Results: The results indicated significant differences between the Iranian sexual satisfaction group with the control group in the marital adjustment (p<0.01), and the Iranian sexual satisfaction training group with the Masters and Johnson approach group as well as the control group in marital conflict (P<0.05). There was a significant difference only in the marital conflict between the Masters and Johnson training group with the control group (P<0.05). Conclusion: The sexual satisfaction Iranian training was effective in reducing conflict and increasing adjustment, and the Masters and Johnson approach was effective in reducing marital conflicts.