مقايسه اثربخشي بازي‌درماني با و بدون آموزش والدين مبتني بر دلبستگي بر كاهش رفتار پرخاشگرانه در كودكان مبتلا به اختلال نافرماني مقابله‌اي

Comparison of the effectiveness of play therapy with and without attachment-based parent training on reducing aggressive behavior in children with oppositional defiant disorder

هدف: هدف اين مطالعه تعيين اثربخشي بازي ‌درماني با و بدون آموزش والدين مبتني بر دلبستگي بر ميزان پرخاشگري كودكان مبتلا به نافرماني مقابله‌اي بود. روش پژوهش: روش اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش-پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش كودكان 4 الي 6 ساله شهر تهران بود؛ روش نمونه‌گيري به شكل تصادفي چندمرحله‌اي بود كه ابتدا از ميان مناطق 22 گانه شهر تهران يازده منطقه به‌طور تصادفي انتخاب و سپس از بين مهدكودك‌هاي يازده منطقه با روش تصادفي ساده از هر منطقه يك مهدكودك انتخاب شد و پس از غربالگري با پرسشنامه علائم مرضي كودكان گادو و اسپيرافكين (1984) و مصاحبه باليني 45 كودك انتخاب و در سه گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 كودك) به صورت تصادفي كاربندي شدند. گروه آزمايش بازي درماني تحت مداخله بسته آموزشي باركلي (2006) و گروه آزمايش بازي درماني آموزش والدين مبتني بر دلبستگي به مدت هشت جلسه 90 دقيقه‌اي قرار گرفتند و گروه گواه در حالت انتظار قرار گرفت؛ هر سه گروه در مراحل پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با استفاده از چك ليست اختلالات رفتاري كودكان آخنباخ (1990) مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌هاي جمع آوري شده با استفاده از واريانس اندازه‌هاي مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج اين پژوهش نشان داد كه بازي ‌درماني (0/021=F=6/17، P) و بازي درماني آموزش والدين مبتني بر دلبستگي (0/027=F=5/89، P) بر كاهش پرخاشگري كودكان مبتلا به بي‌اعتنايي مقابله‌اي موثر است و اين تاثير در مرحله پيگيري پايدار بود. همچنين آزمون تعقيبي نشان داد بازي درماني مبتني بر دلبستگي موثرتر است. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد بازي درماني همراه با مداخلات دلبستكي محور در كاهش پرخاشگري كودكان مبتلا به اختلال نافرماني مقابله اي موثر است و مي‌توان از اين دو روش در كاهش پرخاشگري اين كودكان استفاده كرد.

Aim: The present study aimed to evaluate the effectiveness of play therapy with and without attachment-based parental training on the level of aggression in children with oppositional defiant disorder. Method: The method of this study was quasi-experimental with pre-test design and follow-up with a control group. The statistical population of the study was children aged 4 to 6 years in Tehran. A multi-stage random sampling method was used in this study. First, eleven districts were randomly selected from 22 districts of Tehran and then one kindergarten was selected from each district of 11 districts by using a convenience random method. After screening by Gadow and Sprafkin (1984) Children Symptoms Inventory and clinical interviews, 45 children were selected and randomly assigned to three experimental and control groups (15 children in each group). The Play Therapy Experimental Group 1 underwent the intervention of Barclays training package (2006) and the Play Therapy Experimental Group 2 underwent attachment-based parental training for eight 90-minute sessions, and the control group did not receive any training. All three groups were assessed in the pre-test, post-test and follow-up stages using the Achenbach (1990) Children Behavioral Disorders Checklist. The collected data were analyzed using repeated measures variance. Results: The results of this study showed that play therapy (F = 6.17, P = 0.021) and play therapy of attachment-based parental training (F = 5.89, P = 0.027) were effective in reducing aggression in children with oppositional defiant and this effect persisted during the follow-up phase. Post-hoc test also showed that attachment-based play therapy is more effective. Conclusion: The results showed that play therapy combined with attachment-based interventions is effective in reducing aggression in children with oppositional defiant disorder and these two methods can be used to reduce aggression in these children.