مستشرقان و مسئلۀ وجود واژگان دخيل در قرآن

Orientalists and the issue of loan-words in the Holy Qur’an

از جمله مباحثي كه از ديرباز تاكنون انديشۀ قرآن پژوهان را به خود معطوف‌نموده‌است، مسئلۀ وجود يا عدم وجود واژگان قرآني برگرفته از زبان‌هاي ديگر (موسوم به بحث واژگان دخيل) است. در اين ميان، پاره‌اي مباني فكري و اعتقادي موجب شده تا عده‌اي از مستشرقان در برابر اين موضوع، موضع ويژه‌اي اتخاذ نمايند و به‌كار رفتن تعدادي واژۀ دخيل درقرآن را دليل بر غير وحياني بودن و اقتباس آن از كتب اديان سابق تلقي نمايند. باور ما آن است كه استفاده از تعداد اندكي واژۀ قرضي پديده‌اي كاملاً طبيعي و در راستاي فرايند وام‌گيري زباني در ديگر زبان‌ها بوده است. اين نوشتاركوششي است، در جهت اثبات نادرستي مباني نظري بعضي مستشرقان كه در سه حوزۀ غيرامّي بودن پيامبر(ص)، غيروحياني بودن قرآن و عدم تأثيرپذيري آن از كتب آسماني اديان سابق از آن‌ها بحث مي‌شود.

The issue of the existence or non-existence of Qur'anic words derived from other languages (called the discussion of loan-words) is one of the issues that have long been discussed by the Qur’anic scholars. Therefore, due to some intellectual and religious principles, some Orientalists have taken a special stance on this issue and consider the use of a number of loan-words from other languages in the Holy Qur’an as the reason to regard the Holy Qur’an as a non-revealed book adapted from the books of the former religions. We believe that the use of a few borrowed words from other languages in the Qur’an has been quite natural and it is according to the process of lexical borrowing in the other languages. This article attempts to prove the falsity of the theoretical foundations of some Orientalists with regard to three issues, 1. The literacy of the Prophet (PBUH), 2. The Holy Qur’an as a non-revealed book, and 3. Non-adaptation of the Qur'an from the scriptures of the former religions.