ايده نجات در ابن عربي و ارتباط آن با مسئله ديگري

«ديگري» در فلسفه معاصر به عنوان مسئله اي مستقل و داراي اهميت هستي شناختي و معرفت شناختي مطرح گرديده است و برخي انديشمندان قرن بيستم هر يك با رويكردي خاص بدان پرداخته اند. اين موضوع نزد ابن عربي به عنوان مسئله اي مستقل مطرح نبوده است؛ لكن  با بررسي آراي او مي توان به ديدگاهش در اين زمينه دست يافت. ايده نجات و عدم خلود نزد ابن عربي معلول نگرش خاص او به سعادت، شقاوت، طاعت و معصيت است. شقاوت تنها متوجه فعل انسان است و حقيقت او را در بر نمي گيرد. نهي از گمان بد و تفتيش باطن ديگران، نوع مراوده بين انسان‌ها را تحت تأثير قرار مي دهد و نگاه شمول‌گرايانه به سعادت، تنش هاي حاصل از برتري طلبي هاي فردي قوميِ ناشي از انديشه انحصار نجات را به حداقل مي رساند.