منزلت قاعدۀ تضمين در دانش تفسير

The Status of the Rule of Tazmin In the Knowledge of Interpretation

كتاب خدا، قرآن، به زبان عربي آمده است؛ خداوند يكي از معجزه‌هاي جاودان پيغمبر ختمي (ص) را كتاب خود قرار داده است. خداوند همگان را به تدبر در قرآن و انكاركنندگان را به آوردن كتابي همچون قرآن و آياتش فراخوانده است. از مقدمات مراجعه اكتشافي به قرآن دانستن زبان عربي است و هرچه درجۀ اين مراجعه ارتقا يابد، دانستن زبان عربي ضروري‌تر مي‌شود. زبان عربي يكي از پرقدرت‌ترين زبان‌هاي موجود در عالم زبان است. مشهورترين علوم ناظر به اين زبان، دانش‌هاي صرف، نحو، معاني و بيان است. ترجمه و تفسير قرآن بدون دانستن اين دانش‌ها ممكن نيست و بخشي از درجۀ قوت ترجمه و توفيق در تفسير به درجۀ تسلط بر آن‌ها وابسته است. در عين حال كه پاره‌اي از قواعد مندرج در اين دانش‌ها در متون تحقيقي اين علوم كم‌تر وارد شده است، آثار قابل توجه آن قواعد در بخشي از متون تفسيري وارد شده است. در اين نوشتار به يكي از اين نوع قواعد پرداخته مي‌شود: قاعدۀ تضمين.

Qur'an, the Book of God, is in Arabic; God has made His book one of the eternal miracles of the His last prophet. God has called all people to ponder the Qur'an and the deniers of this miracle to bring a book like the Qur'an and Its verses. One of the prerequisites for an exploratory reference to the Qur'an is knowing the Arabic language, and the higher the degree of this reference, the more necessary it becomes to know the Arabic language. Arabic is one of the most powerful languages in the world of language. The most famous sciences in this language are morphology, syntax, semantics and expression which constitute the science of rhetoric. The translation and interpretation of the Qur'an are not possible without knowing these sciences, and part of the power of translation and success in interpretation depends on the degree of mastery over them. Some of the rules contained in these sciences are less included in their famous texts; at the same time, the significant effects of these rules have been included in some of the interpretive texts. This article discusses one of these rules; the rule of tazmin.