پژوهشي نو در دلالت آيه «اوفوا بالعقود» بر اصل لزوم

New research on indication of the verse "أوفوا بالعقود" on the principle of necessity

از آنجا كه قرآن كريم به عنوان مهمترين منبع دين مبين اسلام مورد پذيرش همه مذاهب اسلامي است، اثبات يا عدم اثبات قرآني بودن منشأ برخي از قواعد حقوقي مي تواند تأثير بسزايي در توجيه يا عدم توجيه آن قواعد ميان حقوقدانان مسلمان داشته باشد و به نوعي جوامع اسلامي را به وحدت كلمه نزديك تر نمايد. اين پژوهش دلالت آيه افوا بالعقود بر قاعده حقوقي اصل لزوم مورد بازنگري و تامل مجدد قرار داده است، در اين راستا ابتدا واژگان تشكيل دهنده آيه از حيث لغوي و اصطلاحي مورد بررسي قرار گرفته ، سپس به بررسي تركيب و هيئت آيه پرداخته شده است، پس از بررسي بيانات مفسرين و فقها پيرامون آيه شريفه ، ادله قول به دلالت ايه بر اصل لزوم و همچنين ادله قول به عدم دلالت آيه بر اصل لزوم نقل و مورد بررسي قرار گرفته شده است ؛ نتيجه اينكه به نظر مي رسد آيه شريفه هيچ گونه دلالتي بر اصل لزوم ندارد.

Since all Islamic religions have accepted the Holy Quran as the most important source of the religion of Islam, the Proving or not proving the Qur'anic origin of some legal rules may have a great impact on the justification or non-justification of those rules among Muslim jurists and brought Islamic societies closer to the unity. This study has reviewed indication of the verse “أوفوا بالعقود” on the legal rule of "principle of necessity" and after reviewing the Statements of commentators and jurists, the arguments of the views on the indication and non- indication of the verse on the principle of necessity are presented and examined. The result is that the verse does not any the indication on the principle of necessity.