ارتباط بين رشد پس از سانحه و معناي زندگي با نقش واسطه اي بهزيستي معنوي در بيماران بهبوديافته از كرونا

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه اي بهزيستي معنوي در ارتباط بين رشد پس از سانحه و معناي زندگي در بيماران بهبوديافته از كرونا انجام شد. روش پژوهش حاضر توصيفي و از نظر هدف، جزء مطالعات بنيادي بود. جامعه موردمطالعه پژوهش، شامل كليه ي بيماران بهبوديافته از كرونا تا ارديبهشت سال 1400بود. تعداد 395 نفر (281زن، 114مرد) از بيماران بهبوديافته كرونايي از طريق نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند. نمونه موردمطالعه پژوهش به پرسشنامه هاي رشد پس از سانحه تدسچي و كالهون(1996)، پرسشنامه معنا در زندگي(2006) و پرسشنامه بهزيستي معنوي (1992) پاسخ دادند. از بين اين تعداد، 220 نفر (157زن، 63 مرد) اين بيماري را تجربه اي استرس زا مي دانستند و شرايط لازم براي ورود به پژوهش را داشتند. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار AMOSو LISREL انجام شد. يافته هاي حاصل از مدل يابي معادلات ساختاري، نشان دهنده اثرمستقيم رشدپس از سانحه بر بهزيستي معنوي و معناي زندگي مي باشد. همچنين اثر غيرمستقيم رشد پس از سانحه بر معناي زندگي از طريق بهزيستي معنوي نيز تاييد شد. بنابراين بهزيستي معنوي واسطه اي در ارتباط رشد پس از سانحه با معناي زندگي در بيماران بهبوديافته از كرونا بود.درواقع اين افراد از طريق بهزيستي معنوي به بازآفريني معناي زندگي خود مي پردازند. بنابراين مي توان انتظار داشت كه معناي زندگي افراد بهبوديافته از كرونا به واسطه بهزيستي معنوي تقويت و يا تغيير يابد.