اثربخشي آموزش خودتنظيمي رفتاري بر بهبود علائم تكانشوري، توجه و تمركز دانش آموزان مبتلا به بيش فعالي- تكانشگري

اين پژوهش به منظور تعيين اثربخشي آموزش خودتنظيمي رفتاري بر بهبود علائم تكانشوري، توجه و تمركز دانش آموزان مبتلا به بيش فعالي تكانشگري صورت گرفت. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي كودكان مبتلا به اختلال نقص توجهبيش فعالي در دامنه سني 9-12ساله مراجعه كننده به مراكز درماني و دانش آموزان مدارس استثنايي شهر اردبيل در نيمه دوم سال 1398 بودند. تعداد نمونه مورد پژوهش شامل 30 نفر از كودكان بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و در انتظار درمان (15 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايشي 9 جلسه 4560 دقيقه اي آموزش خودتنظيمي رفتاري دريافت كردند. به منظور گردآوري داده ها از مقياس خودبازداري (SRS) (وينبرگر و شوارتز، 1990)، آزمون مربع هاي دنباله دار تولز پيرون (TPT) (1986) و آزمون توجه (TAD2) (1970) استفاده شد. تجزيه تحليل داده ها با آزمون تحليل كواريانس چند متغيره (MANCOVA) با نرم افزارآماري SPSS22 صورت گرفت. يافته ها نشان داد آموزش خودتنظيمي رفتاري تأثير معناداري بر كاهش علائم تكانشوري (157.862F= ؛ 0.01 P) و بهبود توجه (38.57F= ؛ 0.01 P) و تمركز (20.123F= ؛ 0.01 P) داشت. نتايج به دست آمده نشانگر قابليت علمي مناسب مداخله آموزشي خودتنظيمي بر بهبود علائم تكانشوري، توجه و تمركز دانش آموزان مبتلا به بيش فعالي تكانشگري بود.