رابطه بين سيستم هاي مغزي رفتاري و دشواري در تنظيم هيجان با علائم افسردگي در افراد مبتلا به ديابت نوع دو: نقش ميانجي انعطاف پذيري شناختي

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه اي انعطاف پذيري شناختي بين سيستم هاي مغزي رفتاري و دشواري در تنظيم هيجان با علائم افسردگي در افراد مبتلا به ديابت نوع دو صورت گرفت. مطالعه حاضر توصيفي همبستگي از نوع مدليابي معادلات ساختاري مي باشد. جامعه آماري پژوهش كليه بيماران مبتلا به ديابت مراجعه كننده به كلينيك تخصصي ارمغان شهر كرج در سال 1399بودند كه 250 نفر با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. داده ها با سياهه تجديدنظر شده افسردگي(BDIII) بك (1961)، مقياس سيستم هاي مغزي رفتاري (BIS/BAS) كارور و وايت (1994)، مقياس دشواري در تنظيم هيجان (DERS) گراتز و رومر (2004) و سياهه انعطاف پذيري روانشناختي (CFI) دنيس و واندر (2010) جمع آوري شد. داده هاي به دست آمده از طريق آزمون همبستگي و مدليابي معادلات ساختاري به وسيله نرم افزار SPSS24 و AMOS26 مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه بين سيستم فعال ساز رفتاري و انعطاف پذيري شناختي با افسردگي رابطه منفي و معناداري وجود دارد (0.01 P). بين سيستم بازداري رفتاري و دشواري در تنظيم هيجان با افسردگي رابطه مثبت و معناداري وجود دارد (0.01 P). همچنين مدل اصلاح شده از برازش مطلوبي برخوردار بود. يعني مدل پژوهش، قادر به تبيين و توضيح رابطه ي بين متغيرها است. همچنين نتايج حاكي از تاييد نقش ميانجي انعطاف پذيري شناختي در ارتباط بين سيستم هاي مغزيرفتاري و دشواري در تنظيم هيجان با علائم افسردگي بود .با اعمال برنامه ها و مداخلاتي براي افزايش انعطاف پذيري شناختي و توانايي تنظيم هيجان مي توان از افسردگي بيماران ديابتي كاست.