رابطه امنيت دلبستگي با بد تنظيمي هيجاني نوجوانان: نقش ميانجي توانايي ذهني سازي

اين مطالعه با هدف بررسي نقش ميانجي توانايي ذهني سازي در رابطه بين امنيت دلبستگي با بد تنظيمي هيجاني نوجوانان انجام گرديد. طرح پژوهش حاضر از نوع توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش دانش‌آموزان دختر و چه پسر -بودند كه در طيف سني 11 تا 17 سال قرار داشتند و در سال 1399 مشغول به تحصيل در مناطق يك و دو شهرستان زنجان بودند. 200 نفر با استفاده از نمونه گيري در دسترس براي اين پژوهش انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه هاي تجارب روابط نزديك - ساختار رابطه (ECRRS) (فريلي و همكاران، 2000)، ذهني سازي نوجوانان (RFQY) (ها و همكاران، 2013) و دشواري تنظيم هيجان (DERS) (گرتز و روئمر، 2004) بودند. داده ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل مسير تجزيه و تحليل شد. شاخص هاي برازش نشان دهنده ي برازش عالي داده ها با مدل اصلاح شده بود. دلبستگي اجتنابي به پدر به صورت مستقيم توانست بد تنظيمي هيجاني در نوجوانان را پيش بيني كند (p 0/001). همچنين دلبستگي اجتنابي به پدر و دلبستگي اضطرابي به مادر به صورت غير مستقيم و از طريق توانايي ذهني سازي توانستند بد تنظيمي هيجاني در نوجوانان را پيش بيني كنند (p 0/001). از نتايج فوق مي توان نتيجه گرفت كه امنيت دلبستگي و توانايي ذهني سازي در كنار هم مي توانند نقش زيادي در پيش بيني بد تنظيمي هيجاني در نوجوانان داشته باشند و لزوم توجه به اين عوامل در برنامه هاي ارتقا تنظيم هيجاني ضروري است.