گونه شناسي صورت بندي هاي مفهوم «بخشايش» در قرآن كريم و ترجمه‌هاي فرهنگي آن

حوزه معنايي «عفو و بخشايش»، چه نسبت به ارتباط انسان ها با همديگر و چه نسبت به ارتباط خداوند با انسان، از حوزه هاي معنايي پراهميت در قرآن كريم است كه پنج ريشه «عفو»، «تكفير»، «غفران»، «صفح» و «تجاوز» به صورت سنّتي، دالّ بر اين معنا دانسته مي شود. اين در حالي است كه خواننده عصر حاضر تفاوت چنداني ميان مفردات اين حوزه معنايي احساس نمي كند. رسالت اين پژوهش، مطالعه دقيق اين پنج ريشه با استفاده از روش هاي مختلف زبان شناسي تاريخي است. به اين منظور با «ريشه ‌شناسي» مفردات مربوطه و كشف «صورت‌بندي ساخت معنا» در هر واژه، تمايز معنايي ميان اين واژگان براساس دريافت عرب عصر نزول شناخته مي شود و همچنين، با گونه شناسي ساير صورت بندي هاي ساخت اين معنا در زبان هاي مختلف و مقايسه آن با گونه هاي موجود در زبان عربي قرآني، علاوه بر فهم عميق تر اين مفهوم در عربي قرآني، زمينه هاي ترجمه فرهنگي اين مفردات را فراهم خواهيم كرد. بر اين اساس مجموعاً چهارده گونه صورت بندي براي مفهوم بخشايش يافت شد كه چهار گونه ي، بخشايش به مثابه التيام دادن، گرداندن، عبور كردن و پوشاندن، در عربي قرآني مورد استفاده قرار گرفته است. در نهايت با تقسيم گونه هاي چهارده گانه به گونه هاي روانشناختي و گونه هاي فرهنگي، به مترجم كمك شده، خصوصاً در ترجمه دسته دوم، دقت هاي بيشتري را به كار بسته و به همساني ها و ناهمساني هاي فرهنگي زبان مبدأ و مقصد توجه كند.