تأثير اذن بزه ديده بر مسئوليت كيفري بزهكار در فقه اسلامي و حقوق ايران

اذن و رضايت بزه ديده در وقوع بزه، نمي تواند خصيصه هاي خاص يك عمل مجرمانه را بزدايد و به عنوان يك علت توجيه كننده ي جرم مطرح شود، زيرا اين امر با اصول كلي حاكم بر قوانينِ جزا در تعارض بوده، و از طرفي غرض از وضع قوانين، حفظ نظم و رعايت مصالح و منافع عمومي جامعه است، لذا رضايت مجنيٌ عليه در خصوص ارتكاب بزه، نمي تواند نفوذ حقوقي خود را داشته باشد، تا دليل بر اباحه ي عمل و مانع از اجراي مجازات بشمار آيد. اما در مواردي خاص، مقنّن عدم رضايت بزه ديده را از عناصر اساسي تكوين جرائم محسوب نموده است، به نحوي كه تحقق آن مستلزم عدم رضايت بزه ديده در وقوع فعل ارتكابي عليه خويش است، بنابراين اذن بزه ديده، مانع از ثبوت مسئوليت كيفري آن مي گردد. در اين نوشتار سعي بر آن است تا اهميت و تأثير رضايت بزه ديده، در مسئوليت كيفري در جرائم از منظر قوانين ايران و آراء فقهاي اسلامي مورد تحليل، ارزيابي و نقد قرارگيرد..