اثرات تاريخ كاشت، پاكلوبوترازول و كود نيتروژن بر درصد ساقه‌روي و ساير صفات كمي و كيفي سه رقم چغندرقند پاييزه

با توجه به جايگاه آب در بخش كشاورزي و اهميت توسعه سطح زيركشت چغندرقند پاييزه، اين تحقيق به‌منظور بررسي اثر تيمارهاي محدوديت رشد، تاريخ كاشت و رقم بر ميزان ساقه‌روي و ساير صفات كمي و كيفي چغندرقند پاييزه در منطقه كرج طي دو سال زراعي 1397 و 1398 طراحي گرديد. آزمايش به‌صورت فاكتوريل اسپليت پلات در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار اجرا گرديد. فاكتورهاي مورد بررسي عبارت اند از فاكتور اول تاريخ كاشت با دو سطح (اول مهر و اول آبان‌ماه)، فاكتور دوم محدوديت رشد با چهار سطح شاهد (بدون محدوديت)، مصرف پاكلوبوترازول (300 پي‌پي‌ام)، محدوديت مصرف كود نيتروژن (50 درصد ميزان توصيه‌شده) و مصرف پاكلوبوترازول + محدوديت كود نيتروژن و فاكتور سوم ژنوتيپ با سه سطح رقم گيادا، يودورو و يك ژنوتيپ ايراني مقاوم به ساقه‌روي بود. فاكتورهاي تاريخ كاشت و محدوديت رشد در كرت هاي اصلي و فاكتور ژنوتيپ در كرت هاي فرعي قرار گرفت. صفات مورد بررسي شامل درصد ساقه‌روي، عملكرد ريشه، عيار قند، قند ملاس و عملكرد شكر سفيد بود. نتايج نشان داد اثر سال براي صفت درصد ساقه روي معني دار بود. كم‌ترين درصد ساقه؜روي به مقدار 50.0 درصد مربوط به اجراي سال دوم آزمايش با رقم يودورو كاشته شده در اول آبان ماه بود. رقم يودورو كاشته شده در اول مهرماه و تيمارشده با پاكلوبوترازول (300 پي‌پي‌ام) بيشترين عملكرد ريشه را با ميانگين 91.79 تن در هكتار داشت. ارقام گيادا و يودورو كاشته شده در اول مهرماه به ترتيب با ميانگين 15.8 و 62.8 تن در هكتار بيشترين عملكرد شكرسفيد را داشته و اختلاف معني‎داري بين آنها وجود نداشت.