تبيين مؤلفه‌هاي مؤثر بر حكمروايي در مديريت محلي (مطالعۀ موردي: روستاهاي شهرستان زنجان)

امروزه حكمروايي در مناطق روستايي به عنوان فرايندي نوين در حكومت با دارا بودن شاخص هاي خاص خود مي تواند مباحث نويني در زمينه مديريت محلي در مناطق روستايي مطرح كند و سبب توانمندسازي ساكنين نواحي روستايي در زمينه هاي متفاوت اعم از تصميم سازي، اجرا و ارزيابي گردد كه در اين ميان متأثر از عوامل و مؤلفه هايي است كه اين مؤلفه ها مي توانند محيطي، اقتصادي، اجتماعي و نهادي باشند. بنابراين هدف پژوهش حاضر تببين مؤلفه هاي مؤثر بر حكمروايي در مديريت محلي شهرستان زنجان است. با توجه به اهميت موضوع مورد مطالعه، نوع تحقيق كاربردي، روش تحقيق از نوع توصيفي تحليلي و جهت گردآوري اطلاعات از دو روش كتابخانه اي و مطالعات ميداني استفاده شده است. جامعۀ آماري اين تحقيق 25588 خانوار و مديران محلي منطقۀ مورد مطالعه است كه از طريق فرمول كوكران تعداد نمونه خانوارهاي روستايي 382 خانوار محاسبه شد. از ميان مديران محلي نيز 50 نفر از دهياران روستاهاي نمونه و رئيسان شوراهاي اسلامي به عنوان نمونه انتخاب شدند. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آزمون t تك نمونه اي، همبستگي اسپيرمن و پيرسون و رگرسيون استفاده شد كه نتايج آزمون t تك‌نمونه اي نشان داده، حكمروايي در منطقۀ مورد مطالعه در سطح متوسطي قرار دارد و آزمون همبستگي نشان داد كه بين تمامي مؤلفه ها و حكمروايي به جز مؤلفه هاي فاصله از شهرستان، جنسيت دهيار، تجهيزات آتش‌نشاني، مالكيت زمين و ساختمان توسط دهياري رابطه معناداري وجود دارد. در رابطه با ميزان تأثيرگذاري مؤلفه ها، سرمايۀ اجتماعي (0.412) بيشترين تأثيرگذاري را بر حكمروايي در منطقۀ مورد مطالعه داشته است، بنابراين مي توان جهت بالا بردن حكمروايي در منطقه نسبت به تقويت هر چه بيشتر سرمايۀ اجتماعي در كنار توجه به ساير عوامل اقدام نمود.