منشِ اعتمادسازِ كارگزارانِ دولتِ در ترازِ تمدن اسلامي بر اساس آموزه‌هاي نهج‌البلاغه

هدف از اين مقاله «الگويابي از دولت علوي براي اعتمادساز شدن ارتباط كارگزاران دولتي» است. انديشه‌ي امام علي (عليه‌السلام) مي‌تواند رهيافت‌هايي را براي رفتار اعتمادآميز ميان مردم و دولت آشكار سازد. اگر مؤلفه‌هاي اعتماد سياسي در انديشه‌ي اميرالمؤمنين (عليه‌السلام)  كشف و دسته‌بندي شود، در مسير سياست‌گذاري‌ و حكمراني در تمدن نوين اسلامي مي‌توان آن را به كار گرفت. اين مقاله با روش مطالعه‌ي تطبيقي انديشه‌ي سياسي اسلام نوشته‌شده است. يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه حكومت علوي براي كسب اعتماد سياسي از چهار مؤلفه‌ي مهم بهره مي‌برد: «سازگاري با خواسته‌هاي مردم»، «پيش بيني‌پذير بودن رفتارهاي حكومت براي مردم» (با اجراي سياست‌هايي مانند شفاف‌سازي، قدرشناسي، خودداري از رسوا كردن شهروندان خطاكار، عذرخواهي از مردم، آبروداري و حفظ اعتبار حكومت)، «بازخورد گرفتن و مكانيسم جبران» (با اعزام بازرس و مأمور مخفي و نيز دريافت شكايت‌هاي مردمي به‌صورت مستقيم) و «ترويج و تقويت هنجارهاي اعتمادساز» (هنجارهايي مانند وفاي به عهد، امانت‌داري، نرم‌خويي و حسن معاشرت، تكريم مردم، راست‌گويي) بهره‌ مي‌گرفت. كارگزاران دولت جمهوري اسلامي نيز بايد تلاش كنند با نهادينه كردن اين مؤلفه‌ها، منش خود را اعتمادساز نمايند.