سبك زندگي اشرافي در روايات امام علي (ع) و پيامدهاي تمدني آن

يكي از موانع تحقق تمدن نوين اسلامي، پيروي از سبك زندگي اشرافي است. اين نوع سبك زندگي، شيوه‌اي مبتني بر جهان‌بيني مادي و دنياگرايانه است كه در آن ارزش‌ها و كنش‌هاي فردي يا گروهي بر اساس معيارهايي ازجمله خودبرتربيني و امتيازخواهي صورت مي‌پذيرد. هدف از پژوهش حاضر، تحليل مؤلفه‌هاي سبك زندگي اشرافي در روايات امام علي (ع) و پيامدهاي تمدني آن است. پژوهش با روش توصيفي تحليلي انجام شده است. يافته‌هاي تحقيق نشانگر آن است كه ناديده انگاري كرامت انساني، عدم شناخت ماهيت دنيا، غفلت از جهان آخرت، عدم خردورزي و باورمندي به برتري طبقه فرادست بر فرودست، از مهم‌ترين مؤلفه‌هاي شناختي سبك زندگي اشرافي است كه در بروز رفتارهاي مبتني بر اشرافي‌گري نقش‌آفرين است. مؤلفه‌هاي رفتاري سبك زندگي اشرافي، ناظر به رفتارهاي عيني ازجمله فخرفروشي به اصل و نسب، استفاده از خوردني‌هاي رنگارنگ، پوشيدن لباس‌هاي فاخر، گستردن فرش‌هاي ابريشمي، ساكن شدن در مناطق اعيان‌نشين، زياده‌طلبي و غيره است كه به‌طور روزمره در زندگي فردي و اجتماعي انسان‌هاي اشرافي ظهور مي‌يابد تا آنجا كه اين نوع از سبك زندگي در وجود آن‌ها نهادينه مي‌شود. گسترش بي‌عدالتي، حاكميت نظام سلطه، بيماري‌هاي روحي، تفرقه، فروپاشي نظام عاطفي، رسوايي، انحراف از مسير حق، گرفتاري و هلاكت نفس ازجمله پيامدهاي تمدني پيروي از سبك زندگي اشرافي است.