رتبه بندي نواحي شهري بر اساس شاخص‌هاي كالبدي شكوفايي شهري (مطالعه موردي: شهر تبريز)

بررسي وضعيّت و تنگناهاي توسعه‌ي نواحي، به لحاظ شكوفايي در شهرها، از مسايلي است كه اخيراً در فرهنگ برنامه‌ريزي شهري مطرح شده است. اما در كشور ما كمتر طرح شده و ناشناخته مي باشد. اين مقاله ضمن معرفي شكوفايي شهري به عنوان رويكرد جديد در برنامه ريزي شهري جهان معاصر،  مفهوم شكوفايي و ابعاد آن را بررسي كرده و به شناسايي شاخص ها و عوامل موثر در شكوفايي شهري در بعد كالبدي ( زير ساختي) مي پردازد و سپس نواحي شهري تبريز را بر اساس شاخص هاي شكوفايي كالبدي با استفاده از مدل توديم رتبه بندي مي نمايد. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي، و از نظر روش توصيفي تحليلي است. جهت رتبه بندي و انجام تحليل هاي لازم ؛ از GIS براي تهيه نقشه هاي مربوطه ، از روش AHP جهت وزن دهي معيارهاي موثر در شكوفايي شهري كالبدي و زيرساختي و در نهايت از مدل TODIM براي رتبه بندي شكوفايي شهري كالبدي و زيرساختي نواحي شهري استفاده گرديده است. نتايج حاصل از مطالعه نشان مي دهد كه نواحي 18، 15 ، 21، نواحي با شكوفايي بالا به لحاظ كالبدي و زيرساختي مي باشند. و نواحي 29، 65 ، 37، نواحي با شكوفايي پايين و در سه رتبه آخر به لحاظ شكوفايي كالبدي و زيرساختي مي باشند. در كل، آنچه كه از رتبه بندي نهايي به دست آمد، نشان دهنده عدم تعادل در توزيع مولفه هاي شكوفايي مرتبط با زيرساخت هاي شهري در كلانشهر تبريز مي باشد.