رابطه مؤلفه‌هاي مهارت‌هاي زندگي با سلامت اجتماعي(مورد مطالعه: زنان ۲۰ تا ۴۵ ساله شهر فردوس)

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين مؤلفه‌هاي مهارت زندگي با سلامت اجتماعي است. بهره‌مندي از مباني نظري كييز (سلامت اجتماعي) و نظريه يادگيري اجتماعي باندورا (مهارت زندگي) مورد نظر بوده است. رويكرد كمي و روش پيمايش (توصيفي و همبستگي) بين زنان ۲۰ تا ۴۵ ساله شهر فردوس در خراسان جنوبي صورت گرفته است. حجم نمونه ۳۰۴ نفر به‌دست‌آمده كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي مبتني بر تصادفي ساده بوده و با تكيه بر پرسشنامه استانداردشده اطلاعات جمع‌آوري شده است. يافته‌ها بر اساس نرم‌افزار Spss22 و آمار توصيفي و استنباطي مورد تحليل قرارگرفته است. ميزان آلفاي كرونباخ مهارت زندگي (۰/۷۴۰) و سلامت اجتماعي (۰/۷۱۶) به‌دست‌آمده است. نتايج نشان مي‌دهد كه ميانگين مهارت زندگي(۳/۲۶۱) و سلامت اجتماعي (۳/۲۸۱) بالاتر از حد متوسط بوده است در بين مؤلفه‌هاي متغير سلامت اجتماعي شكوفايي كمترين و پيوستگي بيشترين و در بين متغير مهارت زندگي مؤلفه‌هاي حل مسئله و كنترل احساسات و هيجانات بيشترين و كمترين مقدار را داشته‌اند. درنهايت ميزان همبستگي بين متغير مهارت زندگي و متغير سلامت اجتماعي با شدت ضعيف ۰/۲۴۵ در سطح معناداري ۰/۰۰۰ به‌دست‌آمده است. نتايج رگرسيون بيانگر اين است كه خرده مؤلفه حل مسئله و تصميم‌گيري، كنترل احساسات و هيجانات روابط بين فردي، تفكر انتقادي و خلاق و خودآگاهي به ترتيب بيشترين تأثير بر متغير سلامت اجتماعي را داشته‌اند. درمجموع متغيرهاي حاضر در مدل رگرسيوني در حدود (۱۸/۸ درصد) توانسته‌اند به تبيين سلامت اجتماعي بپردازند؛ بنابراين مي‌توان با برنامه‌هاي اقدام پژوهانه و كاربردي در قالب آموزش‌هاي فرهنگي، اجتماعي و روانشناختي جامعه مورد مطالعه به استمرار پايدار رابطه مؤثر آموزه‌هاي مهارت زندگي بر سلامت اجتماعي تأكيد كرد.