بررسي رابطه استرس شغلي و توانايي انجام كار در پرستاران بيمارستان هاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي اهواز در سال 1397

چكيده مقدمه: ارزيابي صحيح توانايي كار شاغلين از نقطه نظر اقتصادي براي كارفرمايان حائز اهميت است و تقويت آن از راه هاي افزايش بهره‌وري منابع انساني مي‌باشد. اين مطالعه با هدف بررسي رابطه استرس شغلي و توانايي انجام كار در پرستاران بيمارستان هاي تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي اهواز انجام شد. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع توصيفي تحليلي و مقطعي بود. افراد مورد مطالعه 250 پرستار با حداقل يك سال سابقه كار بودند كه از هر 8 بيمارستان تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي اهواز با روش طبقه بندي با تخصيص متناسب انتخاب شدند. ابعاد استرس شغلي بوسيله پرسشنامه (JCQ) و توانايي انجام كار توسط شاخص (WAI) تعيين شدند. براي تحليل داده ها از آمار توصيفي، MannWhitney U، آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن و Kruskal Wallis توسط نرم افزار20 SPSS استفاده شد. يافته ها: ارتباط معني دار و مستقيم بين توانايي انجام كار و اختيار تصميم گيري (0/011, pvalue= 0/161 r=) و بار فيزيكي ايزومتريك (0/32, pvalue= 0/1361 r=) مشاهده گرديد. در مقابل رابطه معني دار و معكوس بين توانايي انجام كار و نيازهاي روانشناختي شغل (0/005, pvalue= 0/177 r =) ديده شد. بين شاخص توانايي انجام كار با ساير ابعاد استرس شغلي اختلاف معني داري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: در اغلب پرستاران سطح استرس شغلي متوسط رو به بالا و توانايي شغلي متوسط بدست آمد. با اين وجود به منظور كاهش استرس شغلي و افزايش توانايي كار آنها مي‌بايست آزادي تصميم گيري و حمايت اجتماعي افزايش و فشارهاي فيزيكي و روانشناختي تعديل و امنيت شغلي ارتقاء يابد.