تبيين فرايند يادگيري معكوس در آموزش دانشگاه علوم پزشكي مازندران: يك مطالعه كيفي

سابقه و هدف: نبود انگيزه يادگيري، حجم زياد آموختني‌هايي كه بايد در زماني كوتاه آموخته شوند و به روز نبودن بخشي از محتواي آموزشي از جمله محدوديت‌هاي افراد در حال يادگيري هستند. يادگيري معكوس به عنوان يك راه حل مطرح مي‌گردد. در اين روش، آموزش و يادگيري فردي با كمك ابزار و تكنولوژي‌هاي آموزشي جايگزين آموزش مستقيم يك گروه بزرگ در محيط يادگيري توسط مدرس مي‌شود. در پژوهش حاضر فرايند يادگيري معكوس در آموزش دانشگاه علوم پزشكي مازندران در سال 1399 تبيين شد. مواد و روش‌ها: طرح تحقيق از نوع كيفي با نظريه داده بنياد بود. مصاحبه عميق با 16 نفر از خبرگان دانشگاهي و اعضاء كميته آموزش و توانمندسازي در دانشگاه‌هاي علوم پزشكي مازندران، تهران و بابل با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انجام شد. داده‌هاي گردآوري‌شده از مصاحبه‌ها با كمك نرم‌افزار تحليل كيفي MAXQDA 2018 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: فرايند يادگيري معكوس در آموزش دانشگاه علوم پزشكي مازندران داراي 12 بعد انگيزه يادگيري، عوامل فردي، عوامل فرهنگ سازماني، عوامل ساختاري، استقرار يادگيري معكوس، اقدامات تسهيلي، موانع و چالش‌هاي سازماني، موانع و چالش‌هاي غيرسازماني، بسترسازي و برنامه‌ريزي، آگاهي‌بخشي، كيفيت آموزش و كيفيت يادگيري بود. استنتاج: پذيرش يادگيري معكوس به عنوان يك رويكرد مستقل توسط مديران عالي، فراهم‌سازي و ارتقاي كيفيت زيرساخت‌ها و امكانات آموزش مجازي و ارتقاي توانمندي‌هاي مديريتي از طريق پذيرش اساتيد شايسته و آشنا به فرايند يادگيري معكوس براي آموزش مي‌توانند راهكارهاي مناسبي براي اجرايي كردن يادگيري معكوس باشند.