ارتباط بين احساس تنهايي و تجربه سوء رفتار در سالمندان

سابقه و هدف: يكي از مهم‌ترين چالش‌ها در زمينه مراقبت و حمايت از سالمندان پديده سوء رفتار در سالمندان مي‌باشد. پژوهش حاضر با هدف تعيين ارتباط بين احساس تنهايي و تجربه سوء رفتار در سالمندان مراجعه‌كننده به اورژانس بيمارستان‌هاي شهرستان آمل در سال 1398 صورت گرفت. مواد و روش‌ها: اين پژوهش از نوع توصيفي همبستگي است كه روي 220 سالمند 60 سال و بالاتر مراجعه‌كننده به اورژانس بيمارستان‌هاي شهرستان آمل در سال 1398 و به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس انجام شد. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه‌هاي بررسي سوء رفتار خانواده نسبت به سالمندان، احساس تنهايي (SELSA) و اطلاعات جمعيت‌شناختي بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با نرم‌افزار 22SPSS و با استفاده از آزمون‌هاي آمار توصيفي، ضريب همبستگي اسپيرمن، مدل رگرسيون چندگانه و تحليل واريانس صورت گرفت. يافته‌ها: ميانگين سني سالمندان 5.45 ±66.5 سال بود و 62.7 درصد از شركت‌كنندگان زن بودند. 50.9 درصد از سالمندان، حداقل يكي از انواع سوء رفتار را تجربه كرده بودند. بيش‌ترين ميزان شيوع سوء رفتار، غفلت عاطفي (29.1 درصد) و كم‌ترين آن مربوط به سوء رفتار جسمي (0.5 درصد) بود. در مطالعه حاضر بين تمام ابعاد سوء رفتار به جز سه بعد سلب اختيار (0.5=P)، سوءرفتار جسمي(0.1=P) و غفلت مالي (0.1=P)، با احساس تنهايي ارتباط معني‌داري وجود داشت (0.001=P). استنتاج: آموزش و آگاهي سالمندان و مراقبين از پديده سوء رفتار مي‌تواند به كم‌تر شدن سوء رفتار كمك كرده و ارتباط بين مراقب و سالمندان را بهبود ببخشد و در نتيجه موجب كاهش احساس تنهايي در سالمندان شود.