واكاوي نقش نيروهاي خارجي بر گرايش‌هاي قومي در مناطق آذري‌نشين ايران

قوم‌گرايي نوعي تلقي فرهنگي است كه اعضا، ارزش‌ها و هنجارهـاي خود را برتر مي‌دانند و همچنين مخالفت فرهنگي و اجتماعي با ديگر گروه‌ها دارند كه در چارچوب گسست‌هاي فرهنگي و اجـتماعـي مطالعه مي‌شود. آذربايجان در تاريخ ديرين خود وحدت جغرافيايي سياسي و اجتماعي فرهنگي مستمري با ايران‌زمين داشته و سراسر ايران ملك مشاع آذربايجان همچون ساير اقوام تشكيل‌دهنده‌ سرزمين ايران بوده است. در دهه‌هاي اخير پديده‌ي اجتماعي قوم‌گرايي با هدف ايجاد انشقاق در ميان اقوام ايراني، جزو سياست‌هاي راهبردي قدرت‌هاي خارجي و همسايگان هم‌زبان است. كشورهاي آمريكا، تركيه، جمهوري آذربايجان، روسيه، رژيم صهيونيستي، برخي از كشورهاي اروپايي و عربستان سعودي در شكل‌دهي حركت‌هاي تجزيه‌طلبانه تـلاش مي‌كنند. قوم‌ گرايي پديده‌اي جديد در سياست‌هاي قدرت‌هاي بزرگ استكباري است و ماهيت داخلي ندارد و يكپارچگي آذربايجان با ايران‌زمين در طول قرون متمادي نشان‌دهنده اين امر است. در اين تحقيق پديده قوم‌گرايي بر پايه رويكرد كيفي و روش تاريخي مطالعه شده است.