ارائه الگوي بهينه مسكن و حمل و نقل براي افزايش زيست پذيري شهري با استفاده از مدل تصميم گيري چند معياره فازي (نمونه موردي شهر تهران)

اين مقاله به بررسي اين موارد براي ايجاد بهترين الگو يا شيوه براي تمامي گروهاي مردي با تاكيد بر مسكن و حمل و نقل و زيست پذيري شهري ارائه مي شود. روش پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر گردآوري داده‌ها، توصيفي_پيمايشي به شمار آورد. با بهره گيري از مطالعات پيشين، و تحقيقات انجام شده پرسشنامه ماتريس مقايسات زوجي طراحي شد كه پس از تاييد روايي چند تن از خبرگان، 50 پرسشنامه براي خبرگان و صاحب نظران ارسال و 43 پرسشنامه جمع‌آوري و پس از محاسبه نسبت سازگاري اقدام به تحليل داده‌ها شد. براي گردآوري اطلاعات از روش‌هاي كتابخانه‌اي(كتب، مقالات، آرشيو و...) و ميداني (توزيع پرسشنامه) استفاده شده است. نتايج پژوهشي كه از پرسشنامه حاصل شد بيانگر اين مطلب است كه اكثر پاسخ دهندگان داشتن مسكن در دسترسي حمل و نقل و شبكه ارتباطي و زيت پذري حمل و نقل شهري را مهمترين آلترناتيو نقش آفرين در بهبودي شيوه حمل و نقل شهري و نيز شهر و مسكن و حمل و نقل شهري و شهر زيست پذيري و سلامتي شهري دانستند، از طرفي در گام بعدي برخورداري از مدرن بودن و كيفت سيستم حمل و نقل شهري موثر است، كيفيت و قيمت مناسب حمل و نقل و شبكه ارتباطي و دسترسي ها با تفاوت بسيار كمي كه نتايج نمايانگر آن است، در جايگاه هاي سوم و چهارم قرار دارند، و بقيه موارد نيز در جايگاه هاي بعدي كه هر كدام در جاي خود براي بهبودي حمل و نقل شهري وثر هستند.