مطالعه نور در عرصه هاي گوناگون معماري ايراني

معماري ايراني در گذشته داراي ويژگي هاي ماندگاري بوده كه در تداوم اين معماري در دوره هاي مختلف نقش اساسي داشته است. اين ويژگي ها اصول و مفاهيمي بوده است كه برآمده از فرهنگ و ارزش هاي جامعه بوده و ريشه در باورهاي مردم دارد. اما در دوران معاصر بي توجهي به اين مهم باعث گسست در روند تداوم معماري ايراني شده است. بنابراين براي حفظ اين ارزش ها بايد اين اصول را در معماري معاصر بازخواني كرد. به نظر مي رسد حضور نور در معماري ايراني نه تنها براي رفع نيازها بلكه براي جستجوي هوشمندانه ارزش و اعتقادات مردم بوده است. نحوه حضور و تاثير آن در اين معماري و همچنين دانش، با ديد خاصي همراه است كه نور از طريق آن وارد فضاي معماري شده و مفاهيم و معاني ماندگاري را خلق مي كند. اين مفاهيم ريشه در باورها و ارزش‌هاي مردم ايران دارد و به نظر مي‌رسد اين ويژگي نقش مهمي در حفظ آنها در معماري ايراني داشته است. اين تحقيق با روش توصيفي تحليلي انجام شده و نتايج بدست آمده نشان مي دهد معماران ايراني به اهميت عنصر حياتي «نور» در طراحي فضاها پي برده اند و تمام كوشش آنها اين بوده است كه نور پراكنده را به كمك معماري تسخير كنند و به خدمت گيرند.