حديث مزيد از نظر تا عمل شروط محدثان و عمل فقيهان

More hadith from view to action; The conditions of the narrators and the practice of the jurists

حديث مزيد از اصطلاحات علم درايه و به حديثي اطلاق مي شود كه نسبت به حديث هم مضمون خود زيادتي در متن يا سند داشته باشد. برخي بر آنند كه زيادي در متن بايد معناي جديدي را ايجاد كند تا بر آن، حديث مزيد اطلاق شود. ولي برخي ديگر صرف وجود زياده در متن را به طور مطلق كافي مي دانند. نسبت به زيادي در سند هم برخي وجود يك يا چند راوي بيشتر و برخي ديگر فقط وجود يك راوي بيشتر را در سند شرط اطلاق مزيد مي دانند. نگارنده‌گان اين مسأله را به روش توصيفي -تحليلي مبتني بر مطالعه كتابخانه اي بررسي نموده و به اين نتيجه دست يافته اند كه مانعي براي اطلاق حديث مزيد بر هركدام از انواع فوق وجود ندارد. يافته ديگر اين استكه اگر چه در كتابهاي درايه، اصول و قواعد مختلفي براي مزيد ذكر شده؛ اما فقيهان به اينها كمتر پايبند بوده و در عمل به مباني اصولي، حديثي و رجالي خود مراجعه كرده اند؛ مانند احتمال اشتباه راوي يا كاتب در بيان يا نوشتن زياده، عدم اختلاف جوهري يك روايت با ساير روايات، بررسي وثاقت همه راويان موجود در سلسله سند، تقديم اصل «عدم زياده» بر اصل «عدم نقيصه»، اضبط بودن راوي.

An additional hadith is one of the terms of the science of knowledge and refers to a hadith that has more in the text or document than its hadith. Some believe that a lot in the text should create a new meaning in order to be referred to as a hadith. But others consider the mere presence of too much in the text to be absolutely sufficient. Compared to many in the document, some consider the existence of one or more narrators more and others consider the existence of only one more narrator in the document as a condition for further application. The authors have studied this issue in a descriptive-analytical method based on library study and have come to the conclusion that there is no obstacle to applying more hadith to any of the above types. Another finding is that although different principles and rules are mentioned for more; But the jurists are less committed to these and in practice have referred to their principles, hadith and rijali; Such as the possibility of the narrator or scribe making a mistake in expressing or writing too much, the lack of substantive differences between a narration and other narrations, checking the authenticity of all narrators in the chain of transmission,.