طراحي الگوي حكمراني رفاه عمومي در ايران

زمينه و هدف: در كشورهاي توسعه‌يافته، يكي از هدف‌هاي مهم سياستگذاران اقتصادي ارتقاي كيفيت، استاندارد و سطح رفاه زندگي در جامعه است. هدف اين پژوهش ارائه الگويي است كه منجر به ارتقاي كيفي رفاه عمومي در نظام حكمراني كشور گردد. روش پژوهش: مطالعه حاضر پژوهشي ‌تركيبي (كيفي-كمي) است كه در سال 1399 انجام گرفت. براي جمع‌آوري داده ها در بخش كيفي، از مصاحبه‌هاي اكتشافي بر مبناي تحليل تم و در بخش كمي از پرسشنامه استفاده شد. تجزيه و تحليل بخش كيفي با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA 18 و در بخش كمي از نرم‌افزارهاي SPSS 22 و Smart PLS 2 انجام گرديد. جامعه در روش كيفي شامل خبرگان و صاحب‌نظران حوزه سياستگذاري و رفاه اجتماعي بود و از نمونه‌گيري هدفمند و گلوله‌برفي استفاده شد كه جمعاً 18 مصاحبه انجام شد. جامعه آماري در روش كمي 150 نفر از مديران وزارت تعاون كار و رفاه اجتماعي بودند كه براساس فرمول كوكران (108) نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. يافته‌ها: در بخش كيفي بعد از ثبت داده‌هاي ناشي از مصاحبه‌ها، 99 شاخص اوليه شناسايي شد. پس از كدگذاري به روش تحليل تم، 69 شاخص، 8 بُعد (سرمايه اجتماعي؛ سياست‌ها و خط‌مشي‌گذاري عمومي؛ محيط داخلي و بين‌المللي؛ مشاركت و مديريت عمومي؛ شفاف ‌ سازي در اداره امور؛ امنيت اجتماعي؛ سلامت اجتماعي؛ كيفيت حكمراني ‌رفاه‌عمومي) و 5 مؤلفه (عوامل علّي، مداخله‌اي، زمينه‌اي، راهبردها و پيامدها) تاييد گرديد و به ايجاد مدل حكمراني رفاه عمومي بر مبناي تحليل تم منجر شد. نتايج بخش كمي نشان داد، ابعاد سياست‌ها وخط‌مشي‌گذاري عمومي و سرمايه اجتماعي بر ابعاد محيط داخلي و بين‌المللي، مشاركت و مديريت عمومي و همچنين بُعد شفاف‌سازي در اداره امور تأثير دارند. همچنين بر ابعاد امنيت اجتماعي و سلامت اجتماعي تاثير‌گذارند و ابعاد امنيت اجتماعي و سلامت اجتماعي نيز بر كيفيت حكمراني رفاه عمومي تأثير مي‌گذارند. نتيجه‌گيري: از الزامات استقرار و بهبود شرايط حكمراني رفاه عمومي در ايران توجه به 8 بُعد و 69 شاخص استخراج شده در اين مدل خواهد بود.