كليدواژه :
سرودۀ محمدرضا شفيعي كدكني , هزارۀ دوم آهوي كوهي , جريان زايش معنا , فرايند نشانگي نامحدود
چكيده فارسي :
پژوهش حاضر، جهت بررسي مراكز زايش معنا به عنوان مسئله اي قابل پژوهش كه ميتواند به گونه شناسي دقيق تر شعر نو فارسي منجر شود، به بررسي و مطالعۀ شعر هزارۀ دوم آهوي كوهي (شفيعي كدكني، 1395) ميپردازد؛ با طرح اين پرسش ها كه مراكز زايش معنا در هزارۀ دوم آهوي كوهي كدامند، با يكديگر چه نوع ارتباطي دارند، در نتيجۀ تعامل اين مراكز، فرايند نشانگي نامحدود چگونه پيش ميرود و درنهايت تعدد مراكز توليد معنا چه تأثيري بر جريان حسي- زيبايي شعر دارد. نتايج پژوهش نشان ميدهد كه در هزارۀ دوم آهوي كوهي رابطۀ بين شعر و نقاشي از نوع بينامتنيت درونفرهنگي و بين انشان هاي است. باز بودن گفتمان ديداري كاشي «مزگت/ مسجد پير» به شاعر اين امكان را ميدهد كه گريز از سپهر نشانه اي بسته و تكصداي امروز/اكنون به سپهر نشانهاي باز و چندصداي ديروز/ گذشته را عملي گرداند. با تبديل كاركرد شمايلي نشانه هاي كاشي به كاركرد نمادين در شعر، فضاي فيزيكي يا خرده فضاي كاشي تبديل به كلانفضا يا فضاي مجازي ميشود و زايش معنا را در جرياني به هم آميخته، چندبعدي، سلسله مراتبي و در فضاي ژرف و بي تاريخ كهن ايران پيش ميبرد. در اين جريان، فضاي گفتمانيي پديد ميآيد كه متناقضها به جاي نفي يكديگر به همزيستي و تعامل دست مييابند و كاشي مزگت پير از همۀ گفتمانها ميزباني ميكند. در فرايند نشانهاي ديگر، شمايل هاي كاشي تبديل به نمايه شده و از طريق استعاره هاي تركيبي بُعد عميق و غيرمحسوس معنا را خلق ميكند كه اشاره به «خود» دارد. در اين شعر حس دروني، قويترين بعد حسي- اداراكي است كه حواس ظاهري را از كار مياندازد و درقالب تجربه اي ناب، راه بردن از خود به بيخودي را در قالب تصويرهاي زيبا و منحصربه فرد نشان ميدهد. با توجه به اينكه در اين شعر، مركز غالب توليد معنا تاريخ و فرهنگ ايران است، در زيرگونۀ مفاخرۀ فرهنگي طبقه بندي ميشود. پژوهش با رويكرد نشانه شناسي پساساختارگرا و به روش توصيفي- تحليلي انجام شده است.
چكيده لاتين :
The present study examines and studies the poetry of the second millennium of the mountain deer (Shafiee Kadkani, 2016) in order to examine the centers of meaning as a researchable problem that can lead to a more accurate typology of modern Persian poetry; By asking these questions, what are the centers of meaning reproduction in the second millennium of mountain deer, what kind of relationship are they with each other, as a result of the interaction of these centers, how the process of infinite symbolism proceeds and finally what effect the multiplicity of centers of meaning production has on the sensory-aesthetic flow of poetry? The results show that in the second millennium, the relationship between poetry and painting is intercultural and interdisciplinary. The openness of the visual discourse of the Mosque / Old Mosque tile allows the poet to escape from the sphere of the closed sign and the monophony of today / now to the sphere of the open sign and the polyphony of yesterday / of the past. By transforming the iconic function of tile symbols into a symbolic function in poetry, the physical space or sub-space of the tile becomes a macro-space or virtual space and promotes the birth of meaning in a mixed, multidimensional, hierarchical flow in the deep space of ancient Iranian history. In this process, a discourse space is created in which the contradictions achieve coexistence and interaction instead of denying each other, and the tile of the old mosque hosts all the discourses. In the process of other signs, tile icons become indexes and, through combined metaphors, create a deep and subtle dimension of meaning that refers to self. In this poem, the inner sense is the strongest sensory-perceptual dimension that disables the external senses and in the form of pure experiences, shows the way to the unconscious in the form of beautiful and unique images. Due to the fact that in this poem, the dominant center of production of meaning is the history and culture of Iran, it is classified as a cultural boast. The research has been done with a poststructuralist semiotic approach and descriptive-analytical method.
