چكيده فارسي :
محمدتقي معبودي*
دكتري جغرافيا و برنامه ريزي شهري، دانشگاه تبريز، تبريز، ايران ، mohammad.maboodi@gmail.com
چكيده: (1052 مشاهده)
آينده پژوهي به عنوان يك حوزه بين رشته اي، گسترش سريع و رو به رشدي در ابعاد مكاني، زماني، پارادايمهاي فلسفي و روششناسي تجربه كرده است. اگر چه پايگاه آيندهپژوهي مدرن در تاريخ آيندهپژوهي غرب قرار دارد ولي انديشيدن درباره آينده، مقوله تازه اي نيست؛ اين مقوله، پديدهاي جهان شمول است كه ميتوان ريشه آن را در دوران پيش از تاريخ بشر نيز جست وجو كرد. در تمامي جوامع شناخته شده بشري، مردم در مورد زمان و آينده تصوراتي دارند، اين برداشت ها گرچه گوناگون به نظر مي رسند، ولي تأكيد متفاوتي بر گذشته و آينده دارند و از حيث پرداختن به جزئيات در سطوح مختلفي قرار مي گيرند. اما، به هرحال وجود چنين تصوراتي در تمامي جوامع بشري، واقعيتي انكارناپذير است. لذا اين مقاله با رويكرد تحليل تاريخي- تبارشناسي به موضوع پرداخته و ضمن تبيين مفهوم آينده پژوهي و پاراديم هاي فلسفي آن، سنت هاي فكري، دوره بندي تاريخي تغييرات آينده پژوهي و روش شناسي را مورد بررسي قرار داده است.
چكيده لاتين :
Futurology as an interdisciplinary field has experienced rapid and growing expansion in spatial, temporal, philosophical and methodological paradigms. Although the basis of modern futurism is in the history of Western futurism, thinking about the future is not new; This category is a universal phenomenon that can be traced back to prehistoric times. In all known human societies, people have ideas about time and the future, these perceptions, although seemingly different, have different emphasis on the past and the future and are at different levels in terms of detail.However, the existence of such ideas in all human societies is an undeniable fact. Therefore, this article deals with the issue with the approach of historical-genealogical analysis and while explaining the concept of futurology and its philosophical paradigms, intellectual traditions, historical periodization of futures studies and methodology have been examined.
