بررسي اثر استفاده از زئوليت و بنتونيت ايراني در نمك‌زدايي

تقاضاي جهاني آب پيوسته در حال افزايش است، اين در حالي است كه منابع آب شيرين به‌دليل افزايش تقاضا و اثرات تغيير اقليم به‌خصوص در مناطق خشك و نيمه‌خشك مانند كشور ايران با محدوديت مواجه هستند. هزينه آب توليد شده، يكي از مهم‌ترين عوامل مؤثر در انتخاب روش نمك‌زدايي است. در روش جذب با استفاده از مواد طبيعي مي‌توان هزينه نمك‌زدايي را كاهش داد. در اين پژوهش با استفاده از دو ماده زئوليت، بنتونيت ايراني براي كاهش شوري به روش آزمايش پيمانه‌اي استفاده شد. جاذب‌ها به‌وسيلهEDx, XRD, BET شناسايي شدند. همچنين رس‌ها به‌وسيله اسيد هيدروكلريك يك مولار اصلاح شدند. نتايج نشان داد كه زئوليت و بنتونيت ايراني استفاده شده در اين پژوهش به‌عنوان جاذب‌هاي معدني كارايي لازم براي كاهش شوري را نداشته و سبب افزايش هدايت الكتريكي و مقدار سديم آب مي‌شوند. بيشترين افزايش غلظت سديم در نمونه‌ها مربوط به بنتونيت طبيعي به مقدار 102.5 ميلي‌گرم در گرم در بيشترين غلظت شوري معادل 64000 ميلي‌گرم در ليتر و كمترين افزايش غلظت سديم مربوط به زئوليت طبيعي به مقدار 0.066 ميلي‌گرم در گرم در كمترين غلظت شوري معادل 640 ميلي‌گرم در ليتر بود. همچنين بيشترين افزايش هدايت الكتريكي مربوط به بنتونيت طبيعي با افزايش 4.3 دسي‌سيمنز بر متر بود. قابل ذكر است كه پس از اصلاح با اسيد، مقدار هدايت الكتريكي به‌طور قابل‌ملاحظه‌اي در هر دو رس افزايش يافت. بنابراين با توجه به تفاوت‌هاي موجود بين رس‌ها، بهتر است ابتدا از نظر ساختماني بررسي و سپس در زمينه نمك‌زدايي استفاده شوند.