تأثير گسترش ناتو به خليج فارس بر بازدارندگي جمهوري اسلامي ايران

خليج فارس در چند دهه اخير دو نوع نهادهاي امنيتي را تجربه كرده است: نهادهاي امنيتي فرامنطقه‌اي كه به اين ناحيه نفوذ كرده‌اند، مثل پيمان سنتو و نهادهاي امنيتي درون منطقه‌اي. طرح توسعه فعاليت‌هاي ناتو در اين منطقه به اواسط دهه 1980 برمي‌گردد و ترامپ خواستار فعاليت جدي‌تر اين سازمان در منطقه خليج فارس شده بود. با توجه به وضعيت پيچيده منطقه از نظر تراكم بحران‌ها بين كشورها و استقبال كشورهاي عربي منطقه از اين سازمان، امكان شكل‌گيري چارچوب امنيتي جديدي در منطقه وجود دارد كه مي‌تواند معادله باز‌دارندگي بين كشورهاي عربي در مقابل ايران را تغيير دهد؛ به‌ويژه اينكه بايدن نيز مايل به ادامه داشتن اين راهبرد است. اين مسئله به‌ويژه براي ايران از اين نظر مهم است كه اغلب ترتيبات جمعي و امنيتي منطقه حول تهديد تلقي كردن اين كشور تداوم يافته است. حال با حضور ناتو در اين منطقه، به‌نظر مي‌رسد موازنه تهديد عليه ايران و به نفع‌كشورهاي عرب خليج فارس تغيير كند؛ چرا كه ايران با حضور ناتو با يك چرخه بازدارندگي فرامنطقه‌اي مواجه خواهد شد كه كفه ترازوي موازنه تهديد را به سود كشورهاي عرب خليج فارس سنگين‌تر مي‌كند. اين مقاله با روش توصيفي-تحليلي به بررسي اين موضوع مي‌پردازد.