نقش ميانجي پريشاني روان‌شناختي (استرس، اضطراب و افسردگي) در رابطه بين اجتناب تجربي با علائم وسواس فكري-عملي

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي پريشاني روان‌شناختي (استرس، اضطراب و افسردگي) در رابطه بين اجتناب تجربي با علائم وسواس فكريعملي در دانشجويان انجام شد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي (معادلات ساختاري، تحليل مسير) و جامعه آماري پژوهش كليه دانشجويان دانشگاه سمنان در سال تحصيلي 99-1398 بود كه با روش نمونه‌گيري دردسترس، 311 دانشجو از طريق فراخوان اينترنتي در پژوهش شركت كردند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل مقياس تجديد نظر شده وسواس فكري عملي (فوا، هاپرت، ليبرگ، لانگر، كيچي، هجكاك سالكوسيكس)، نسخه دوم پرسشنامه پذيرش و عمل (بوند، هيز، بائر،كارپنتر و زاتل) و مقياس افسردگي، اضطراب و استرس (لوي باند و لوي باند) بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون همبستگي و روش تحليل مسير استفاده شد. يافته‌ها نشان دادند اجتناب تجربي با علائم وسواس فكريعملي رابطه مستقيم و معناداري دارند و پريشاني روان‌شناختي (استرس، اضطراب و افسردگي) در رابطه اجتناب تجربي و علائم وسواس فكريعملي نقش واسطه‌اي دارد و مدل از برازش مطلوبي برخوردار بود. باتوجه به نتايج پژوهش و نقش واسطه‌اي پريشاني روان‌شناختي (استرس، اضطراب و افسردگي) در ارتباط نشانگان وسواس فكريعملي، برنامه‌ريزي جهت ارتقاي انعطاف‌پذيري رواني مي‌تواند نقش مهمي در كاهش نشانگان وسواس فكريعملي به واسطه پريشاني روان‌شناختي(استرس، اضطراب و افسردگي) داشته باشد.