اثر شش هفته تمرينات هوازي بر شاخص هاي التهابي و آسيب قلبي در رت‌هاي نر ديابتي نوع يك

مقدمه: بيماري قلبي عروقي عامل اصلي مرگ و مير در بيماران مبتلا به ديابت نوع يك است و خطر قلبي عروقي حتي در بيماران ديابت نوع 1 با كنترل متابوليك خوب همچنان بالا است. هدف از اين تحقيق تعيين اثر شش هفته تمرينات هوازي بر شاخص‌هاي التهابي و آسيب قلبي در رت‌هاي نر ديابتي نوع يك بود.روش‌ها: در اين مطالعه‌ي تجربي، 19 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار (ميانگين وزن 200-250 گرم) به‌طور تصادفي در چهار گروه تمرين هوازي، شم، كنترل و سالم قرار گرفتند. در اين مطالعه، القاي ديابت نوع يك با تزريق تك دوز استرپتوزوتوسين حل شده در بافر سديم سيترات به روش درون صفاقي انجام شد. تمرين هوازي با شدت 50-60 درصدVO2max، 5 روز در هفته به‌مدت 6 هفته انجام ‌شد. پس از بيهوشي، كالبد شكافي انجام و بطن چپ قلب برداشته شد. سطح فاكتور نكروز تومور آلفا (TNF-α)، گيرنده‌ي آلفا 1 فعال‌كننده‌ي تكثير پروكسي زوم (PGC1 -α) و كراتين كيناز (CK) بافت قلب رت‌ها با استفاده از روش وسترن بلات اندازه‌گيري شد. داده‌ها به روش آناليز واريانس يك‌طرفه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني‌داري P 0.05 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه شش هفته تمرين هوازي منجر به كاهش معني‌دار TNF-α و CK و افزايش معني‌دار PGC1-α در بافت قلب موش‌هاي ديابتي نوع يك شد (0.001 P).نتيجه گيري: با توجه به نتايج، به‌نظر مي‌رسد تمرينات هوازي مي‌تواند به بهبود شاخص‌هاي التهابي و آسيب قلبي در ديابت نوع يك كمك كند.