تعيين الگوي همراهي بيماري هاي خودايمني در كودكان مبتلا به خودايمني متعدد

زمينه و اهداف: بيماري هاي خودايمن، اختلالات مزمني هستند كه در اثر نقص تولرانس ايمونولوژيك نسبت به آنتي ژن هاي خودي ايجاد مي‌شوند. بيماري هاي خودايمن برخلاف تصور نادر نيستند و در جوامع گوناگون الگوهاي مختلفي را نشان مي‌دهند. در مطالعه حاضر، به بررسي شيوع بيماري هاي خودايمن در بيماران ايراني مبتلا به بيماري هاي غدد و متابوليسم و همچنين الگوي هم زماني انواع خودايمني‌ها در اين بيماران پرداختيم. مواد و روش‌ها: بطور كلي تعداد 45 كودك مبتلا به خودايمني متعدد شناسايي شدند و اطلاعات دموگرافيك و باليني آن‌ها وارد پرسشنامه شد. آناليز آماري با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد و P value كمتر از 0.05معيار معناداري در نظر گرفته شد. يافته ها: جنسيت بيماران متشكل از 15 (%33.3) بيمار مذكر و 30 (%66.7) بيمار مونث بود. بيشتر بيماران قوميت فارس (% 51.2) و آذري (39%) داشتند و مابقي، بيماران كرد (%7.3) و بلوچ (%2.4) بودند. ميانه (IQR) سن زمان مطالعه 12 (148) سال بود. ميانه (IQR) سن شروع اولين بيماري خودايمن در ميان بيماران 6 (3.93) سال بود. بيشتر بيماران (5%/58) متولد از والدين غيرمنسوب بودند و سابقه خانوادگي بيماري خودايمن در 23 (%54.8) بيمار وجود داشت. 38 بيمار (%84.4) داراي دو خودايمني بودند، 5 (%11.1) بيمار داراي سه بيماري خودايمن و 1 (%2.2) بيمار داراي چهار بيماري خودايمن با تشخيص قطعي بودند. شايع ترين بيماري هاي خودايمن در بين تمامي بيماران به ترتيب ديابت نوع يك در 39 بيمار (%86.7)، سلياك در 29 بيمار (%64.4) و تيروئيديت خودايمن در 20 بيمار (%44.4) بود. بيشترين هم پوشاني بين بيماري هاي خودايمن بين ديابت نوع يك و سلياك در 25 بيمار (%55.6) و سپس بين ديابت نوع يك و تيروئيديت خودايمن در 15 بيمار (%33.3) و بين سلياك و تيروئيديت خودايمن در 7 بيمار (%15.6) مشاهده شد. نتيجه گيري: در مطالعه حاضر شايع ترين بيماري خودايمن در بين تمامي بيماران، ديابت نوع يك در 39 بيمار (%86.7) بود و بيشترين هم پوشاني بين بيماري هاي خودايمن بين ديابت نوع يك و سلياك در 25 بيمار (%55.6) مشاهده شد. اين يافته مي‌تواند به اهميت فالوآپ بيماران مبتلا به ديابت نوع يك از نظر بيماري سلياك دلالت كند كه منجر به تشخيص سريعتر و جلوگيري از عوارض بلندمدت مي‌شود.