برآورد انتشار گازهاي گلخانه‌اي و بررسي سناريوهاي كاهش انتشار سازگار با منطقه در افق 2030 ميلادي (مطالعه موردي: استان گيلان، ايران)

زمينه و هدف: برآورد انتشار گازهاي گلخانه‌اي و ارائه گزارش ملي تغييرات آب و هوا در كشور از سال ۱۳۸۲ آغاز شده است. با توجه به اهميت امر، تخمين انتشارات در سطح استان‌ها و ارزيابي ظرفيت‌هاي بومي در جهت مديريت انتشار، كشور را در امر گزارش‌دهي و مديريت انتشار چابك‌تر مي‌سازد.روش بررسي: ميزان انتشار گازهاي گلخانه‌اي در چهار حوزه انرژي، صنعتي، كشاورزي، جنگل‌داري و ساير كاربري‌هاي زمين و پسماند و تمامي زيربخش‌هاي اين چهار حوزه در سطح استان گيلان تعيين شد. محاسبات بر مبناي داده‌هاي فعاليت سال 1398 و نرم افزار IPCC انجام شد. يافته‌ها: انتشار ناخالص گازهاي گلخانه‌اي در استان بالغ بر 18/5 مگاتن (Mt) و سرانه توليد برابر با 7/31 تن در سال است به طوري‌كه ظرفيت اكولوژيكي جنگل‌ها جهت جذب گازهاي گلخانه‌اي بالغ بر 2 مگاتن در سال برآورد شد. نيروگاه‌هاي حرارتي، مصارف خانگي (بجز مصرف برق) و حمل و نقل به ترتيب با 36، 23 و 19 درصد سهم، مهمترين منابع انتشار در استان هستند. از ميان چهار سناريوي بررسي شده، سناريوي توسعه نيروگاه‌هاي بادي (ظرفيت اسمي GW 3) و صرفه‌جويي 10 درصد انرژي در بخش خانگي به ترتيب با 9 و 2/9 درصد كاهش انتشار، در رتبه‌هاي اول و دوم قرار گرفتند. تاثير تجمعي همه سناريوهاي پيشنهادي تا سال 2030 نيز منجر به كاهش 13 درصد نسبت به شرايط كنوني مي‌شود.نتيجه‌گيري: با توجه به ظرفيت‌هاي موجود در توليد برق پاك و همچنين كاهش مصرف در بخش خانگي مي‌توان به ميزان 13 درصد از انتشار گازهاي گلخانه‌اي در افق ۲۰۳۰ ميلادي جلوگيري كرد. از آنجايي‌كه سناريوهاي پيشنهادي، بومي و سازگار با منطقه بوده و وابسته به تصميمات مديريتي در ساير استان‌ها نيست، قابليت اجرايي مناسبي دارند. لذا چنانچه برنامه‌هاي توليد برق پاك در ساير استان‌ها نيز دنبال شود و مديريت مصرف انرژي در بخش حمل و نقل در سطح ملي نيز عملياتي شود، مي‌توان انتظار داشت كه حداقل تعهدات كشور (كاهش 4 درصد نسبت به سال 2010) محقق گردد.