ارتباط فعاليت بدني و اختلالات خلقي در دوران قرنطينه عمومي طي شيوع بيماري كرونا در ورزشكاران راكتي

هدف: بيماري همه‌گير كرونا، قرنطينه و محدوديت‌هاي دولتي مرتبط با آن در بسياري از جنبه‌هاي زندگي انسان، ازجمله فعاليت بدني و خلق‌وخو تأثير داشته است. مطالعه حاضر با هدف ارتباط فعاليت بدني و اختلالات رواني در دوران قرنطينه عمومي طي شيوع ويروس كرونا انجام شده است.روش ها: پژوهش حاضر يك مطالعه مقطعي از نوع توصيفيهمبستگي بود. تعداد 196 ورزشكار راكتي (123 نفر مرد و 73 نفر زن) در مطالعه شركت كردند. شركت‌كنندگان از فروردين تا خرداد سال 1399 از طريق نمونه‌گيري در دسترس و از طريق شبكه اجتماعي از سراسر ايران دعوت به همكاري شدند. با استفاده از پرسش‌نامه استاندارد گروه بين‌المللي كوويد19 و ورزش، ميزان فعاليت بدني از نظر شدت، زمان و تواتر فعاليت بدني قبل و هنگام دوران قرنطينه گزارش كردند. همچنين از پرسش‌نامه ارزيابي خلق برونل براي ارزيابي خلق شركت‌كنندگان استفاده شد. به ‌منظور تجزيه ‌و تحليل داده‌ها از روش‌هاي آماري كاي دو، آنووا و آزمون ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. داده‌ها با نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 22 تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد تعداد جلسات تمريني در هفته و مدت ‌زمان تمرين در دوران قرنطينه نسبت به قبل قرنطينه در ورزشكاران راكتي زن و مرد كاهش يافته است (P 0/05). اين كاهش مدت و تعداد جلسات تمرين با حالات خلقي ارتباط منفي و معناداري دارد (P=0/001).نتيجه گيري: فعاليت ورزشي بر حالات خلقي مثبت، تأثير مثبتي دارد. با اين حال، شدت تمرينات ورزشي به نسبت مدت اين تمرينات مي‌تواند حالت خلقي را بيشتر تحت تأثير خود قرار دهد. در واقع، هرچه شدت تمرينات افزايش داشته است، حالات خلقي منفي بيشتري خواهد داشت.