عنوان مقاله :
تحليل و بررسي رابطۀ ايمان و اراده، با تأكيد بر آراي پلنتينگا و ويليام جيمز
پديد آورندگان :
برزگر تبريزي ، فائزه دانشگاه تهران، پرديس فارابي - دانشكدۀ الهيات , قنبري ، حسن دانشگاه تهران، پرديس فارابي - دانشكدۀ الهيات , نصيري ، منصور دانشگاه تهران، پرديس فارابي - دانشكدۀ الهيات
كليدواژه :
ايمان , اراده‌گرايي , پلنتينگا , قرينه‌گرايي , ويليام جيمز
چكيده فارسي :
اين نوشتار، تلاشي است براي نشان دادن اين نكته كه قرينه‌گراييِ مبتني بر عقل‌گرايي حداكثري، در طول تاريخ فلسفه چه در حوزۀ معرفت‌شناسي و چه در حوزۀ اخلاق‌باور، سازوكار حقيقي شكل‌گيري ايمان به خدا را، به شكل مبالغه‌آميزي تحت تأثير قرار داده و در سايۀ نوعي جزم‌انديشي، نقش عوامل ديگري مانند عواطف، اميال و به‌خصوص اراده را كه در چارچوب فهم عرفي به شكل‌گيري ايمان در خداباوران منجر مي‌شود، ناديده گرفته است. در ميان متفكران معاصر، ويليام جيمز و پلنتينگا تلاش كرده‌اند اين رويكرد جزم‌گرايانه را تعديل كرده و آن دسته از جنبه‌هاي عملي شكل‌گيري ايمان را كه همواره از نظر دور مانده‌اند، احيا كنند. مهم‌ترين نقطۀ اشتراك در نظريه‌پردازي اين دو، توجه به جنبه‌هاي عملي ايمان در چارچوب فهم عرفي و تأكيد بر نقش مهم اراده در كنار عقل در شكل‌گيري ايمان است. به اين ترتيب مي‌توان نشان داد كه آراي ويليام جيمز و پلنتينگا مكمل يكديگر در زمينۀ نحوۀ شكل‌گيري سازوكار ايمان به خداوند است.
