چكيده فارسي :
«نظم عمومي» اصطلاحي است فراگير در حقوق موضوعه كه در عرصه هاي مختلف حقوقي منشا آثار متعدد است با اين حال حساسيت حقوق كيفري، تبيين اين مفهوم در اين عرصه از دانش حقوق را بيش از ديگر حوزه هاي حقوقي برجسته ساخته است . در جهت تبيين ماهيت نظم حقوقي دو نظريه حقوق طبيعي و حقوق اثبات گرا مطرح شده است . پيروان مكتب حقوق طبيعي نظم عمومي را برآمده از ساختارهاي اجتماعي و معلول قواعد زندگي اجتماعي مي دانند حال آنكه قايلان به مكتب اثباتي، نظم عمومي را صرفا زاييدهي حقوق موضوعه دانسته و منشا وجود و اعتبار آن را در قوانين مي بينند. با اين حال بهنظر ميرسد نظم عمومي ماهيتا حد واسطي است ميان جامعه ي بدون قانون و جامعه قانوني كه از طرفي قوام دهنده ي قوانين جامعه است و از طرف ديگر خود از قوانين و الزامات حقوقي قوام ميگيرد و بر اين اساس در ميانه نظرات دو مكتب پيشگفته تكوين مييابد. نظم عمومي مفهومي است پيچيده و مبهم كه رازگشايي از مصاديق و دلالت آن جز با مراجعه به عرف زندگي و رفتار شهروندان ممكن نيست و اين مساله خود سبب اهميت يافتن مطالعه عرف در جهت تفسير نظم عمومي ميگردد . عرف مفسر بايستي داراي عنصر مادي و معنوي و نيز شرط الزام آوري و عموميت باشد كه شرح مفصل آن در متن مقاله منعكس گرديده است .
چكيده لاتين :
Public order" is a term encompassed in the field of law that is the source of numerous effects in various legal fields, yet the sensitivity of criminal law has exemplified this notion in this area of legal knowledge more than any other legal field. In order to explain the nature of the legal order, two theories of natural and positivist law have been proposed. Proponents of natural law consider public order to be the result of social structures and the disruption of the rules of social life, while affirmatives view public order as merely a matter of law and see its source and validity in the laws, nevertheless. The public order appears to be an intermediary in nature between a lawless society and a legal society which, on the one hand, is the consolidator of the laws of society and, on the other, derives itself from the laws and legal requirements, and is therefore in the midst of opinions. Two aforementioned schools are emerging. Public order is a complex and ambiguous concept that cannot be resolved except by reference to the habits of life and behavior of citizens, which in turn makes it important to study custom in interpreting public order. The interpreter's custom must have a material and spiritual element as well as a binding and general condition that is detailed in the text of the article.
