ماندن در سوگ : مطالعه پديدارشناسانه تجربه سوگ نابهنجار بعد از مرگ عضوي از خانواده

هدف از اين پژوهش بررسي تجربۀ ماندن در سوگ بعد از مرگ عضوي از خانواده بود. در اين پژوهش از روش كيفي پديدارشناسي توصيفي استفاده‌ شد. مشاركت‌كنندگان پژوهش از 12 زن و مرد با بازۀ سني 30-50 ساله تشكيل شده بودند كه داراي تجربۀ ماندن در سوگ عضوي از خانواده همانند فرزند، مادر، همسر يا ...خود بودند. مشاركت‌كنندگان به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و جمع‌آوري داده‌ها از طريق مصاحبۀ عميق بود. سؤالات مصاحبه باز پاسخ (تكميلي) بودند كه با يك سؤال كلي به اين مضمون: از تجربۀ خود بعد از مرگ عزيزتان حرف مي‌زنيد، شروع مي‌شد. در ادامۀ مصاحبه، براي كشف عميق پديده از سؤالات پيگيرانه مانند مي‌توانيد در اين ‌باره بيشتر توضيح دهيد، استفاده شد. تحليل داده‌ها به 4 مضمون اصلي و 12 زيرمضمون فرعي منجر گرديد كه شامل مكانيسم‌هاي روانشناختي با درون‌مايه‌هاي فرعي: «مكانيسم‌هاي هيجاني، مكانيسم‌هاي رفتاري و مكانيسم‌هاي شناختي؛ زمينه‌هاي خانوادگي با درون‌مايه‌هاي فرعي: عدم حمايت عاطفي و همراهي خانواده، عدم كاركرد و تغيير ساختار خانواده، عدم انتقال خانواده از مراحل سوگ و عدم كاركرد خرده‌نظام‌هاي خانواده؛ زمينه‌هاي شخصي با درون‌مايه‌هاي فرعي: ويژگي‌هاي شخصيتي مداخله‌گر، جايگاه متوفا در دنياي پديداري فرد، تأثير تجارب گذشتۀ فرد و زمينه‌هاي نگرشي با درون‌مايه‌هاي فرعي نگرش ديني يا غير ديني و پذيرش يا عدم پذيرش واقعيت مرگ بود. يافته‌هاي اين پژوهش ادبيات گذشته در زمينۀ سوگ نابهنجار در بافت خانواده را گسترش مي‌دهد.