عنوان مقاله :
تأثير ردياب همراه با فعاليت بدني بر استقامت قلبي- عروقي و تركيب بدني سالمندان كم‌تحرك
عنوان به زبان ديگر :
The Effect of Tracer Along with Physical Activity on Cardiovascular Endurance and Body Composition of Sedentary Elderly
پديد آورندگان :
توكلي، محسن دانشگاه آزاد اسلامي واحد رودهن - دانشكده علوم تربيتي - گروه علوم ورزشي، تهران، ايران , شيباني، مهدي دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي - مركز توسعه تحقيقات باليني بيمارستان لقمان حكيم، تهران، ايران , ابراهيم، خسرو دانشگاه شهيد بهشتي - دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه فيزيولوژي ورزشي، تهران، ايران
كليدواژه :
استقامت قلبي- عروقي , تركيب بدن , ردياب , سالمندان , فعاليت بدني
چكيده فارسي :
سابقه و هدف: نقش فعاليت بدني بر سلامت رواني و جسماني به‌عنوان مهم‌ترين عامل مؤثر در ارتقاء و تكامل انسان‌ها به‌ويژه در بين سالمندان از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. يكي از ابزارهاي انگيزشي براي فعاليت بدني، ردياب‌هاي فعاليت است كه عملكرد مكانيكي - فيزيولوژيكي سالمند را مورد ارزيابي قرار مي‌دهد و مي‌تواند از طريق بازخوردي كه به سالمند مي‌دهد باعث انگيزش تمرين شود. هدف از اين مطالعه تأثير ردياب همراه با فعاليت بدني بر استقامت قلبي- عروقي و تركيب بدني سالمندان كم‌تحرك بود.
روش بررسي: تحقيق به لحاظ هدف از نوع كار آزمايي باليني و به لحاظ جمع‌آوري اطلاعات، ميداني بود. شركت‌كنندگان 45 نفرسالمند كم‌تحركي بودند كه بيش از 60 سال سن داشته و در خانه سالمندان شهر تهران به‌طور شبانه‌روزي پذيرايي مي‌شدند. از پرسشنامه بين‌المللي فعاليت بدني، پرسشنامه آمادگي فعاليت بدني و سياهه انگيزه تمرين جهت انتخاب آزمودني‌ها استفاده شد. آزمودني‌ها به سه گروه 15 نفري (دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل) جايگزين شدند؛ گروه آزمايش يك شامل 15 نفر كه از ردياب فعاليت استفاده كردند و فعاليت بدني هم انجام دادند؛ و گروه آزمايش دو شامل 15 نفر كه فقط فعاليت بدني انجام دادند و از ردياب فعاليت استفاده نمي‌كردند؛ و گروه كنترل شامل 15 نفر كه نه از ردياب فعاليت استفاده كردند و نه فعاليت بدني انجام دادند وزندگي روزمره طبق برنامه‌هاي عادي خانه سالمندان را دنبال مي‌كردند. از تمام شركت‌كننده‌ها، آزمون راكپورت و آزمون تركيب بدن (شاخص توده بدني) در هفته اول، هفته ششم و هفته دوازدهم گرفته شد. كل مدت پروتكل تمرين 12 هفته و هفته‌اي سه جلسه تمرين انجام شد كه درمجموع 36 جلسه شركت‌كنندگان تمرين كردند. براي تحليل داده‌ها از آزمون تحليل واريانس براي اندازه‌هاي تكراري و جهت تعيين مكان بين ميانگين‌ها از آزمون تعقيبي حداقل تفاوت معني‌دار فيشر استفاده و سطح معني‌داري 0.05 در نظر گرفته شد.
يافته‌ها: يافته‌هاي تحقيق تفاوت معني‌داري بين گروه‌هاي آزمايش و كنترل در استقامت قلبي- عروقي نشان داد و تفاوت معني‌داري بين گروه‌هاي آزمايش و كنترل در تركيب بدن نشان نداد (P≤ 0.05) .
نتيجه‌گيري: نتايج تحقيق حاضر نشان مي‌دهد كه استفاده از ردياب باعث انگيزش فعاليت بدني در سالمندان كم‌تحرك شده و استقامت قلبي عروقي آن‌ها را بهبود مي‌بخشد، ولي نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه 12 هفته تمرين براي تفاوت معني‌دار بين گروهي متغير تركيب بدن كافي نيست. نتايج مطالعه حاضر مي‌تواند راهنماي كساني باشند كه با سالمندان سروكار دارند تا بتوانند برنامه‌هاي تمريني مناسب براي سالمندان طراحي كنند تا در برنامه‌ريزي و درمان ناهنجاري‌هاي مربوط به دهه‌هاي آخر عمر بتوان تصميمات درست و منطقي بگيرند. پژوهشگران مي‌توانند با دست‌كاري در متغيرها و همچنين در زمان و نوع تمرين و تغيير ابزار انگيزش نتايج ديگري براي آيندگان به دست آورند.
چكيده لاتين :
Background & Objective: The role of physical activity on mental and physical health is important in the promotion and development of elderly people. One of the motivational tools for physical activity is activity trackers that assess the physical-physiological function of the elderly and can motivate the exercise through feedback given to the elderly. Therefore, the aim of this study was to evaluate the effect of tracer along with physical activity on cardiovascular endurance and body composition of sedentary elderly.
Methods and Material: Participants were 45 sedentary adults over 60 years of age who were accommodated in a nursing home. International Physical Activity Questionnaire (IPAQ), Physical Activity Preparation Questionnaire (PAR-Q), and Practice Motivation Inventory (EMI-2) were used to select the subjects. Subjects were divided into three groups of 15 people (two experimental and one control group); experimental group one included 15 people who used the activity tracker and also did the physical activity, and experimental group two included 15 people who only did the physical activity, and the control group consisted of 15 people who did not use activity trackers or physical activity and followed daily life according to the normal schedule of the nursing home. All participants took the Rockport test and the body composition test (body mass index) in the first, sixth and twelfth week. The exercise protocol lasted 12 weeks and three sessions per week, with a total of 36 sessions. For data analysis, ANOVA test was used for repeated measures, and for the comparison of the mean of the groups, the minimum post-hoc test was Fisher's significant difference and a significant level of 0.05 was considered.
Results: The findings of the study showed a significant difference between the experimental and control groups in cardiovascular endurance and did not show a significant difference between the experimental and control groups in body composition (P≤ 0.05).
Conclusion: The results of this study show that the use of a tracker stimulates physical activity in sedentary elderly and improves their cardiovascular endurance but 12 weeks of training is not sufficient for significant change in body composition variable. The results of the present study can be a guide for those who deal with the elderly to be able to design appropriate exercise programs for the elderly so that they can make the right decisions in planning and treating disorders related to the last decades of life. Researchers can achieve other results for the future by manipulating variables as well as the timing and type of practice and changing motivational tools.
عنوان نشريه :
ارتقاي ايمني و پيشگيري از مصدوميت ها
